نقد فیلم های فجر در شیراز

سرهنگ ثریا هم نمره قبولی نگرفت

به گزارش آتلیه دات کام، فارس به قول منتقد شیرازی، سرهنگ ثریا می توانست یک اتفاق خوب در جشنواره سال جاری باشد اما دقایق پایانی فیلم که بیشتر به یک تیزر تبلیغاتی با اهدافی خاص شبیه بود، صدمه زیادی به آن زد.

شامگاه پنجشنبه ۲۰ بهمن در کافه کتاب تالار حافظ شیراز و بین نمایش دو فیلم "عطرآلود" و "جنگل پرتقال" جلسه نقد و بررسی دو فیلم از جشنواره چهل و یکم برگزار شد.
مانند روال شبهای جشنواره در این تالار، ابتدا فیلم دوم شب قبل نقد و در رابطه با سرهنگ ثریا ساخته ی پر سر و صدای "لیلی عاج" که از فیلمهای مهم سال جاری به حساب می آید، توسط دو منتقد و تعدادی از حاضران، صحبت های زیادی عنوان شد.
یکی از منتقدان در رابطه با این فیلم اظهار داشت: سرهنگ ثریا یک فیلم "موقعیت محور" بود و موقعیت خیلی خوبی هم داشت و معلوم بود که روی این موقعیت و شکل داستان، تمرین خیلی خوبی هم شده. بازی های خوبی هم از بازیگران گرفته شده که این خصلت کارگردان های تئاتری مانند لیلی عاج است. او حتی از نابازیگرهای فیلم هم بازی خوبی گرفته است.
مسعود احمدی اضافه کرد: ضعف اصلی این فیلم این بود که به نسبت مدت زمان، قصه کمی داشت و گاهی برای مخاطب خسته کننده می شد. البته به لحاظ فنی، فیلم خیلی خوبی بود و مخصوصاً نوع فیلمبرداری آن نمره قبولی می گیرد. اما متأسفانه چند دقیقه آخر فیلم، می شود گفت ارتباطی به سایر چیزهایی که پیش از آن دیده بودیم نداشت و بیشتر به یک کلیپ تبلیغاتی در جهت اهدافی خاص شبیه بود.
دیگر منتقد حاضر در جلسه هم اظهار داشت: سرهنگ ثریا یک فیلمبرداری سرِپا و درست و درمان دارد و در کنار آن، یک بازیگر خوب به اسم ژاله صامتی که همیشه از او چه در تئاتر و چه در سینما و تلویزیون، نمایش های شش دانگی دیده ایم. البته نوع بازی های وی خیلی هم به سبک بازی گرفتن کارگردان ها بستگی دارد. فکر می کنم در این فیلم بعضی اکت های خانم صامتی اغراق زیادی داشت که بیشتر مناسب کارهای تئاتری بود تا بازی جلو دوربین.


اصغر گروسی ضمن اشاره به این نکته که دلیل خسته کننده شدن فیلم در بعضی دقایق، طولانی شدن پلان ها بوده، در مورد ماهیت فیلم و اهداف سازندگان آن اظهار داشت: فیلمهای ایدئولوگ در همه سیستم ها و در همه نقاط دنیا سخته می شوند اما شکل و کیفیت فیلم هاست که خیلی حائز اهمیت می باشد. متأسفانه علیرغم تبلیغاتی که به نفع فیلم سرهنگ ثریا صورت گرفته بود و با این که سوژه فیلم کاملا بکر و مناسب بود، بهره کامل از این موقعیت خوب برده نشده بود.
در مجموع و با وجود بیان نقاط منفی فیلم سرهنگ ثریا، می شد از صحبت های هر دو منتقد این طور برداشت کرد که از میان فیلم هایی که تا اینجا روی پرده تالار حافظ رفته اند، این فیلم بهتر از بقیه بوده است.
همچنین دقایقی کوتاه به فیلم "عطرآلود" ساخته هادی مقدم دوست، پرداخته شد. مقدم دوست که بعنوان فیلمنامه نویس آثاری درخشان مانند وضعیت سفید را در همکاری با حمید نعمت الله عرضه کرده است، ظاهراً در امر کارگردانی چندان موفق نیست و فیلم سوم او هم بعید است با استقبال منتقدان و مخاطبان مواجه شود.
نظرات دو منتقد شیرازی هم نسبت به عطرآلود کاملا منفی بود. مسعود احمدی این فیلم را "ماقبلِ نقد" دانست و اظهار داشت: فیلمنامه از اساس دارای مشکلات زیادی بود. موضوعات و قصه هایی پراکنده که هر کدام به صورت مجزا می توانستند به یک فیلم تبدیل شوند اما در این فیلم هیچ ارتباط و پیوستگی درستی بین این قصه ها شکل نگرفته بود.
پس از برگزاری جلسه نقد و بررسی، نوبت به اکران فیلمی رسید که خیلی ها منتظرش بودند. "جنگل پرتقال" با بازی دو بازیگر خوب سینمای ایران یعنی "میرسعید مولویان" و "سارا بهرامی" را میتوان یکی از فیلمهای متفاوت این دوره دانست. فیلمی آرام، بدون رخ دادن اتفاقی بزرگ که در اغلب قریب به اتفاق فیلمها مشاهده می نماییم. با این وجود، این طور به نظر می رسید که تماشاگران حاضر در سالن تا پایان با شخصیت های فیلم همراه بودند. بازی باورپذیر و دوست داشتنی میرسعید مولویان که پیش تر با بازی جذابش در فیلم سینمایی "تومان" توانایی هایش را به معرض نمایش گذاشته بود و در سریال خاتون بیشتر هم به چشم آمد، نقش پررنگی در همراهی مخاطب تا پایان فیلم داشت.
باید دید منتقدان در نشست بعدی نقد و بررسی، به نخستین ساخته ی "آرمان خوانساریان" رای مثبت می دهند یا خیر.
به گزارش آتلیه دات کام به نقل از ایسنا، میزان استقبال تماشاگران از فیلمهای اکران شده در تالار حافظ، تا حدودی شبیه به همان چیزی است که در آخرین دوره قبل از کرونا شاهد آن بودیم. در جشنواره بهمن ۹۸ با وجود اکران فیلم هایی پرسر و صدا از کارگردان هایی مطرح، میزان استقبال تماشاگران فرق زیادی با حال و هوای این روزهای تالار حافظ نداشت و تقریبا نیمی از صندلی ها خالی می ماند. در صورتی که در جشنواره های اواسط دهه ۹۰ شاهد استقبال پرشورتری بودیم و در بسیاری از فیلمها، بخش زیادی از قسمت بالکن تالار حافظ هم توسط مخاطبان اشغال می شد.
به نظر می رسد مسؤلان امر، کارشناسان و منتقدان سینما باید برای صدمه شناسی این معضل و عرضه راهکار لازم، نشست هایی مداوم ترتیب داده و برای تحولات بنیادین در این حوزه مهمِ فرهنگ کشور، تصمیم سازی کنند.