ماجرای عقد اخوت یک شهید با دوستش

به گزارش آتلیه دات کام، با کلاش وارد خوابگاه می شد و همه را بیرون می ریخت. مثل شیر می غرید و چنان فریاد می زد که گویی سال هاست مربی آموزش تاکتیک است.

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از ایسنا، بیشتر از ۳۰ سال از پایان جنگ تحمیلی رژیم بعثی عراق با جمهوری اسلامی ایران گذشته و زنده نگه داشتن یاد و خاطره شهیدان از وظایف همه مردم و بالأخص نهادهای مختلف در جامعه است. دراین میان همچنان دغدغه خیلی از دست اندرکاران دبیرستان، بخصوص دانش آموختگان دبیرستان سپاه تهران (مکتب الصادق ضد السلام) اینست تا یاد و خاطره شهدای این مدرسه را برای امروز و نسل های آینده زنده نگهدارند.

دبیرستان سپاه تهران (مکتب الصادق ضد السلام) که در میان دانش آموزانش به مکتب معروف است، از پاییز ۱۳۶۱ دانش آموز جذب کرد و تا ۱۷ سال و (هفده دوره) بعد از آن ادامه یافت. در هشت سال دفاع مقدس حدود ۹۰۰ دانش آموز جذب مکتب شدند و از این تعداد، ۱۰۰ نفر به فیض شهادت نائل آمدند. حدود ۱۵۰ نفر هم جانباز شدند و حدود ۳۰۰ نفر دیگر در عملیات های مختلف زخم و جراحت برداشتند؛ آماری که اگر بی نظیر نباشد، در سطح مدارس آن زمان و به نسبت تعداد دانش آموزان، اساسا کم نظیر است.

دریک تلاش گروهی چندساله و طی تحقیق از جمع دانش آموزان مکتب و خانواده های شهدا و برخی هم رزمان و دوستان ایشان، خاطرات این شهدای عزیز جمع آوری و در کتاب «یاران دبیرستان» تدوین شده و توسط انتشارات مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس انتشار یافته است.

علی غروی از همکلاسی های شهید یوسف متقی اصل در خاطره ای روایت می کند: «سال ۱۳۶۵ در امتحان ورودی مکتب قبول شدیم و پس از مصاحبه و گزینش و معاینات پزشکی به اردوی هجرت رفتیم: اردوی نظامی عقیدتی ۱۰ روزه در پادگان قدس سپاه، بالای کوه های لویزان که امروزه شهرک شهید محلاتی است. مصطفی نمازی فر فرمانده گروهان ما و یوسف متقی اصل معاونش بود.

روزها بلند بود و آموزش ها را از ساعت ۶ بامداد آغاز می کردند که تا ۶ عصر ادامه داشت. البته وقت نماز و ناهار در اختیار خودمان بود و فرصت مناسبی بود که با کادر آموزشی، بیشتر حشرونشر داشته باشیم. چند روز که گذشت، کم کم رابطه بچه های دوره پنجم با فرماندهان و مسؤلان بیشتر شد. یوسف متقی (اصل) خیلی محجوب و باحیا بود و درعین حال پرجذبه و با نگاهی نافذ.

با کلاش وارد خوابگاه می شد و همه را بیرون می ریخت. مثل شیر می غرید و چنان فریاد می زد که گویی سال هاست مربی آموزش تاکتیک است.

البته این اخلاق خوش تا پیش از این بود که به خط شویم! وقتی سرگروهان حاضر می شدیم، فقط اقتدارش را می دیدیم. چند باری که خشم شب زدند و بچه ها را با دلهره در شب بیدار کردند تا آموزش و رزم شبانه بدهند، تازه فهمیدم چقدر ازنظر نظامی هم مسلط است.

با کلاش وارد خوابگاه می شد و همه را بیرون می ریخت. مثل شیر می غرید و چنان فریاد می زد که گویی سال هاست مربی آموزش تاکتیک است. باورم نمی شد یک جوان هجده ساله که وقت نماز در پادگان آن قدر خاضع و خاشع است، این گونه بااقتدار سر بچه ها فریاد بزند: بدو برادر! سریع به خط شو! تا شماره ده، همه با تجهیزات کامل بیرون باشید! یک، دو، ...

زمستان سال ۱۳۶۵ پس از عملیات کربلای ۵، آقا یوسف در شلمچه مجروح شد. در نمازخانه مکتب، وقت نماز باندپیچی و وضعیت پاهایش را دیدم، گفتم: آقا چرا جورابت سوراخ است؟ چی شده؟ با خنده اظهار داشت: چیزی نیست، پشه گازم گرفته و مورچه لگدم زده.

هنوز پس از ۳۰ سال لبخند ملیح و زیبایش در ذهنم نقش بسته. پیش از این دیدار، فکر می کردم یوسف متقی هم در عملیات کربلای ۵ مانند بسیاری دیگر از بچه های مکتب الصادق ضد السلام شهید شده.

وقتی او را دیدم، هم تعجب کردم، هم خیلی خوشحال بودم. گفتم: آقا یوسف، این چند وقتی که از شما خبر نداشتیم، من فکر می کردم شما هم شهید شده ای. نگاه معناداری به من کرد و اظهار داشت: نه بابا! ما را چه به شهادت؟ بعدها اما برخلاف حرف هایی که آن روز زد، در عملیات مرصاد خویش را به قافله شهدا رساند.

ششم مرداد ۱۳۶۷ آقا یوسف در جریان پاک سازی شهر اسلام آباد از منافقین به شهادت رسید. آن زمان من در جبهه بودم و نتوانستم به تشییع جنازه استاد و دوست عزیزم برسم. بعدها وقتی در مکتب، فرمانده گروهان و گردان شدم، یوسف متقی الگوی اصلی من بود و همیشه تلاش می کردم اخلاق و رفتار او را بازتولید کنم.



همچنین مهدی مهدوی از دوستان شهید یوسف متقی اصل روایت می کند: من و یوسف متقی (اصل) رفیق صمیمی بودیم. هر دو دوره دومی و هم رشته در کلاس تجربی. بسیاری از ماجراهای جالب محله و خانه شان را با لهجه شیرین آذری اش برایم تعریف می کرد.

یک بار می گفت به خواهرزاده اش قرآن یاد می داده و هر بار که به خانه می رفته، آن قدر برای او قصه می گفته تا خوابش ببرد.

یک بار می گفت به خواهرزاده اش قرآن یاد می داده و هر بار که به خانه می رفته، آن قدر برای او قصه می گفته تا خوابش ببرد. خواهرزاده اش هم تا یوسف را می دیده، با لهجه شیرین آذری می گفته: دایی برام گصه بگو. یوسف هم با همان لهجه تعریف می کرد و باهم می خندیدیم.

آن زمان اغلب بچه هایی که می خواستند بروند جبهه، با یکی دو نفر از رفقا عقد اخوت می بستند. من و یوسف هم تصمیم گرفتیم عقد اخوت ببندیم.

قبل از این که صیغه اخوت را بخوانیم، گفتم: ببین! اگر فکر می کنی من شهید می شوم و تو را شفاعت می کنم، اشتباه می کنی! ضرر می کنی! چون اگر شهید شوی، روز قیامت باید صبر کنی اول من وارد بهشت شوم و بعد تو وارد شوی. یوسف خنده ای بلند از ته دل کرد و پذیرفت و صیغه اخوت را خواندیم.

بعدازآن با بچه های مکتب به زیارت مشهد رفتیم. از آن جمع مجید لطفعلیان، ملک ثانی و هدایت فرجی و خانواده شهید گلپایگانی را یادم می آید. یوسف عاشق کباب کوبیده بود. ما هرروز یک غذایی سفارش می دادیم. یک روز مرغ، یک روز خورشت، یک روز جوجه و یک روز هم کباب. یوسف اما همه بارهایی که به رستوران می رفتیم، فقط کباب کوبیده سفارش می داد و با اشتیاق می خورد.

در آن سفر، یوسف یکی از آداب زیارت را به من تذکر داد. من عادت داشتم وارد حرم امام رضا (ع) که می شدم، در آستان درب ورودی ضریح، پیشانی ام را به حالت سجده بر زمین می گذاشتم. وقتی زیارت به اتمام رسید و برگشتیم، یوسف اظهار داشت: آقا مهدی ناراحت نمی شوی که بعنوان برادر یک سفارش ای به شما بکنم؟ گفتم: بگو یوسف جان!

گفت: از این به بعد که به حرم آمدی، پیشانی بر زمین نگذار، چون سجده فقط مختص درگاه خداوند است. فقط ضریح و درها را برای تبرک ببوس و زیارت کن. من هم صورتش را بوسیدم و گفتم: یوسف جان، شما درست می گویی. از آن به بعد، هر بار که به زیارت می روم، به یاد تذکر او می افتم و به نیابت از او و دیگر شهدا زیارت نامه می خوانم.

منبع
اشتری، علیرضا-داود عطایی کچویی، یاران دبیرستان (خاطرات شهدای مکتب امام صادق (ع) دبیرستان سپاه تهران)، تهران، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس: نشر مرزوبوم، چاپ اول ۱۴۰۱، صفحات، ۷۵۴، ۷۵۵، ۷۵۶، ۷۵۷