چه کسی گلپا را خواننده کرد؟ به علاوه ویدیو

آتلیه دات کام: به گزارش آتلیه دات کام، در یکی از عصرهای پاییزی همین سال جاری، در حالیکه دو ساعتی از تاریکی هوا می گذشت، خبری منتشر گردید که حال و هوای سنگین غروب پاییزی را غمناک تر ساخت؛ خبری که از درگذشت هنرمندی می اظهار داشت که سال ها بود به قول خودش صدایش حبس شده بود...

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از ایسنا، اکبر گلپایگانی معروف به «گلپا» می اظهار داشت که «زنده یاد حسین تهرانی به من آموخت که اول باید آدم بود و بعد هنرمند. همین هم هدفم در زندگی بود».
همانطور که خود گلپا گفت، او به نصیحت استاد تهرانی عمل کرد و با وجود چندین دهه سکوت، تصمیم گرفت در مملکتی که عاشقش بود، بماند و ترک وطن نکند؛ هرچند که سکوت «گلپا» این امر را می طلبید که او برای دیدار با طرفدارانش مجبور شود به خارج از کشور سفر و کنسرت برگزار کند اما این مساله هیچ وقت باعث نشد که از محبوبیت وی در نظر مردم کاسته شود، تا جایی که در روز بدرقه او به خانه ابدی، مردم توانستند با این هنرمند سرشناس در خاک خود دیدار کنند و آثارش را هم صدا با یکدیگر بخوانند.
شاید جالب باشد اگر ماجرای ورود «گلپا» به عرصه خوانندگی را از زبان خودش که چند سال پیش طی گفت و گویی تصویری بیان کرده بود، در سالروز تولد ۹۰ سالگی اش منتشر نماییم.
گلپا که اولین معلمش در موسیقی همچون بسیاری دیگر از بزرگان موسیقی ایران، پدرش بوده، در رابطه با ماجرای علت اصلی ورود خود به عرصه خوانندگی گفته است: «من پدری داشتم بسیار خوش صدا که به او «حسین بلبل» می گفتند. ردیف دان خوب و نخستین معلم من بود. معلم دومم که نزدیک منزل ما هم زندگی می کرد، حسن یکرنگی نام داشت و شاگرد اقبال سلطان (ابوالحسن اقبال آذر ـ خواننده موسیقی اصیل ایرانی) بود. استاد یکرنگی انسانی افتاده و بسیار مردمی بود ولی خب از پشت بام افتاده بود و فلج بود. من در آن زمان شاگرد مدرسه نظام بودم؛ چونکه آنهایی که می خواستند افسر شوند باید سه سال به مدرسه نظام می رفتند و سه سال هم به دانشکده افسری می رفتند تا بتوانند ستوان دوم شوند. من تمام تابستان به همراه پسر آقای یکرنگی و دو سه نفر دیگر از دوستان کمک می کردیم تا بامداد ها تخت او را در حیاط خانه بگذاریم چون هوا گرم بود ولی در عوض پس از ظهرها نزد او می رفتیم که هم سرش گرم شود و هم نکاتی را در موسیقی به ما بیاموزد که کمتر کسی در آن زمان می دانست.
یک روز از آن روزها دیدم آقایی خیلی خوشتیپ و خوش قیافه به همراه آقای علی تجویدی (آهنگساز و نوازنده ویلن) به منزل آقای یکرنگی آمدند. من از آقای تجویدی سوال کردم که این آقا کیست؟ ایشان هم گفتند که «او یکی از موسیقیدان های بزرگ مملکت است و اسمش هم هست نورعلی خان برومند (آهنگساز و نوازنده ویلن). ایشان به اینجا آمده اند که صدای تو را بشنوند». من هم گفتم که «ما باید چکار کنیم؟» آقای تجویدی هم اظهار داشت: «یه چیزی بخون».
من هنوز نمی دانستم که آقای برومند نابیناست، نشسته بود و به من اظهار داشت: «شما یه چیزی بخون».
من هم با خودم گفتم: «این چی می گه؟ یه جای دیگه رو نگاه می کنه و با من حرف می زنه!»
با این وجود یک بیات ترک خواندم. آقای برومند هم همانطور که سرش را پایین انداخته بود به آقای تجویدی اظهار داشت: «عجب اسب سرکشی است این.»
ولی به من برخورد که آخر اسب سرکش یعنی چه؟
پس از آن آقای برومند از من پرسید که «شما صدای عجیب و غریبی داری ولی آیا دوست داری که این اسب سرکش را رام کنی؟ من می گویم که این را رام نماییم به چهارخانه ای ببریم و چیزی از آن بسازیم که بی نظیر باشد».
من فکر می کردم که او شوخی می کند. گفتم که شاگرد مدرسه نظام در ارتش هستم و باید از مدرسه مرخصی بگیرم که او اظهار داشت: «من مرخصی را برایت می گیرم.»
بنابراین کار کردن با ایشان را شروع کردم و گوشه ها و ردیف های مختلف را آموختم. احساس می کردم صدایم از جاهایی در می آید که خودم هم آن زمان باور نمی کردم که چه قدرت صدایی دارم.
از طرفی دیگر چون به منزل آقای حاج محمد ایرانی مجرد (موسیقیدان و کارشناس ردیف موسیقی ایرانی) نزدیک بودیم، هر روز ظهر پس از مدرسه به آنجا می رفتم. در منزل حاج محمد ایرانی مجرد هنرمندان بی نظیری مانند عبداله خان دوامی، اسماعیل خان قهرمانی، ادیب خوانساری، مرحوم منوچهر طاهرزاده، ابراهیم مهرتاش، جواد بدیع زاده و... رفت وآمد داشتند.
در منزل حاج آقا محمد ایرانی مجرد فقط آواز می خواندم و در این فضا که همه بزرگان رفت وآمد داشتند بزرگ شدم که خود برای من یک درس بزرگ بود. شاید اگر در این جمع ها حضور نداشتم گلپا هم مانند بقیه بود و دلی دلی می کرد باآنکه که آواز خواندن های های خواندن نیست و من خیلی از دانسته های خویش را در منزل ایشان یاد گرفتم.»
به گزارش آتلیه دات کام به نقل از ایسنا، در این قسمت می توانید ویدیویی از یکی از کنسرتهای گلپا را ببینید: