تلویزیون با ساز مهربان می شود؟

آتلیه دات کام: با پخش چند ویژه برنامه مناسبتی به نظر می آید تغییراتی در سخت گیری های صدا و سیما نسبت به نمایش ساز ایجاد شده است، بگونه ای که در بعضی از برنامه ها تلویزیونی، سازهای موسیقی حداقل از نمای دور نمایش داده می شوند؛ اتفاقی که در ۳ سال اخیر تا حدی متوقف شده بود.

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از ایسنا، سالیان سال است که تمامی موسیقیدان های ایرانی، به شکل متفق القول بر یک باور هستند؛ آن هم این که صدا و سیما باید ساز را نمایش دهد. با این وجود در تمامی این سال ها، صدا و سیما کمترین سازشی در این حوزه نشان داده است و اگر هم تغییراتی حاصل شده، با کوچکترین تغییری باز به خانه اول باز گشته اند.
درحقیقت نمایش ساز در صدا و سیما، همواره محل بحث موسیقیدان های ایرانی بوده است و نسبت به آن انتقاد داشته اند. موسیقیدان ها اعتقاد دارند که یکی از عوامل موثر در وضعیت کنونی موسیقی کشور، مقاوت صدا و سیما در مقابل نمایش ساز است؛ چونکه اگر برنامه های خوبی برای موسیقی ساخته شود و در این برنامه ها از استادان موسیقی برای اجرای ساز خود دعوت شود، مردم کشور با ساز ایرانی و موسیقی وطن خود آشنا می شوند و در نتیجه سطح شنیداری آنها چیزی نمی شود که امروز هست.
به معنای دیگر، نمایش ندادن ساز در صدا و سیما و پخش نشدن موسیقی خوب در این رسانه همگانی، صدمه های بسیار جدی را به موسیقی کشور و سطح شنیداری مردم وارد کرده است؛ چونکه هر چقدر هم که بر این باور باشیم که مخاطب رادیو و تلویزیون ریزش داشته است اما در نهایت جمعیت بالایی از مناطق مختلف کشور مخاطب این رسانه هستند و بدین ترتیب این رسانه نقش بسزایی در فرهنگ سازی ایفا می کند.
گویا اما صدا و سیما سال ها است که این نقش اساسی خویش را فرموش کرده است و از آن سالهای طلایی که رادیو و تلویزیون موسیقی استادانی همچون بنان، خالقی و پایور را پخش می کرد، فاصله گرفته است.
البته که صدا و سیما پس از انقلاب تا دهه ۸۰، هنوز به بحران امروزی در موسیقی نرسیده بود و همچنان آثار موسیقی خوبی با تهیه کنندگی این سازمان تولید و پخش می شد. حتی در آن برهه هنوز هم شاهد حضور بزرگانی همچون محمدرضا لطفی در قاب تلویزیون بودیم.
اما رفته رفته این سازمان روندی را در پیش گرفت که منجر به قهر موسیقیدان ها با آن شد، تا حدی که دیگر حتی در پشت صحنه هم حاضر به هیچ گونه همکاری با آن نیستند که البته دود این اتفاقات اول از تمام در چشم فرهنگ و هنر این مرز و بوم می رود.
اگر موسیقی خوب از رادیو و تلویزیون پخش نشود، نمایش تصویر ساز ممنوع باشد و موسیقیدان های سرشناس با آن قطع ارتباط کرده باشند، پس آثار موسیقی بی کیفیت جایگزین آنها می شوند. این گونه می شود که فرزندان این کشور و البته والدین آنها با ساز ایرانی مانند تار و سه تار بی گانه می شوند و اوج شناخت آنها از موسیقی می شود پیانو، گیتار و شاید ویلن!
البته نه این که این سازها را با آثار نابغه هایی مانند چایکوفسکی و بتهوون بشناسند، بلکه شاید نوازندگانی غیرحرفه ای در قاب تلویزیون قرار بگیرند و سازی را که صدای خوبی هم ندارد، بنوازند.
با این وجود به نظر می آید با روی کار آمدن دولت جدید و البته به دنبال تصویب سند ملی موسیقی در دولت قبلی، اصلاحاتی و سازش های در کار است، تا حدی که به تازگی باری دیگر سازها در تلویزیون نمایش داده می شوند؛ البته نه به شکل نمای لزوما نزدیک!
البته که نمایش ساز در تلویزیون همواره در مقاطعی صورت گرفته و پس از مدتی متوقف شده است و این گونه نبوده که به امری همیشگی بدل شود، چه بسا که در دولت سیزدهم نیز، در عید سال ۱۴۰۲ ساز به نمایش درآمد اما این اتفاق ماندگار نبود.
حال باید دید حالا که در سند ملی موسیقی ذکر شده است که «صدا و سیما باید موسیقی را با تمام ملزومات صحنه ای نمایش دهد، صدا و سیما دیگر نمی تواند گل جلوی ساز بگذارد و این سند نظام نامه مصوب موسیقی و تصویر است که صداوسیما هم باید آنها را رعایت کند»، چه خواهد شد؟ آیا صدا و سیما باز همانند جزیره ای جداگانه کار خویش را خواهد نمود و یا احترام گذاشتن به سند بالادستی خویش را ادامه می دهد و سرپیچی نمی کند!




منبع: atolieh.com