گزارشی درباره آثار ربوده شده از موزه ها

در مقایسه با سال ها پیش که موزه ها از سر شرمساری و حتی نگرانی از فاش شدن شکاف های امنیتی در بعضی مواقع سرقت آثار را گزارش نمی کردند، در سالهای اخیر عملکرد بهتری در مشخص کردن آثار ربوده شده داشته اند.

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از ایسنا و به نقل از نیویورک تایمز، آیا موزه ها باید در مورد آثار ربوده شده به عموم مردم اطلاع رسانی کنند؟
دو تکه از جنس طلا و نقره یک زره رنسانس ایتالیایی که در سال ۱۹۸۳ از موزه لوور دزدیده شده بود امسال در مجموعه خصوصی یک خانواده در فرانسه کشف شد. این آثار به روشی کشف شدند که اغلب آثار ربوده شده کشف می شوند: یک کارشناس این آثار را با اطلاعات آنلاین موجود درباره آثار گم شده و ربوده شده تطبیق داد.
اما دورانی بود که موزه ها از ارائه اطلاعات درباره آثار به سرقت رفته امتناع می کردند چونکه نگران بودند این اطلاعات نقاط ضعف امنیتی شان را آشکار کند و به دنبال آن سایر موسسات تمایل کمتری به امانت دادن آثارشان پیدا کنند یا سارقان بیشتر برای سرقت از این موزه ها تمایل پیدا کنند.
کارشناسان معتقدند امتناع از اطلاع رسانی درباره سرقت ها به خصوص ربوده شدن آثار هنری از انبارها سبب شده موزه ها نتوانند این آثار را بازیابی کنند.
«فیلیپ مالگورس» مدیر میراث هنری موزه لوور می گوید زمانی که دهه ها پیش کار کردن در موزه ها را آغاز نموده بود داستان هایی درباره گزارش نشدن آثار ربوده شده و ناپدیدشده شنیده بود.
«مالگورس» می گوید: «هدف ما حفاظت از آثار برای آیندگان و مردم است... زمانی که ما در انجام این کار شکست می خوریم، زمانی که یک اثر ربوده می شود، این یک تجربه بسیار دردناک است که سبب شد تعدادی از موزه ها در گذشته حتی به پلیس درباره این اتفاقات گزارش ندهند چونکه حس شرمساری داشتند.»
بگفته «مالگورس» زمانی که آن زره که از خیلی از آثار «لوور» کمتر شناخته شده تر است ربوده شده بود او اطمینان داشت این اثر پیدا خواهد شد چونکه نام آن در میان اطلاعات آثار هنری مسروقه فرانسه قرار گرفته بود.
مدتی پیش یکی از روزنامه های اسپانیایی اعلام نمود کتابخانه ملی اسپانیا در سال ۲۰۱۴ متوجه شده بود یکی از آثارش یعنی یک کتاب قرن هفدهمی با یک نسخه تقلبی از آن جایگزین شده اما تا چهار سال بعد که تعدادی از محققان برای امانت گرفتن این اثر درخواست کرده بودند ناپدید شدن این کتاب را به پلیس گزارش نکرده بود.
اگرچه به سرقت رفتن یک اثر که به معرض نمایش گذاشته شده است مشخص می شود اما گاهی اوقات مسئولان موزه ها بعد از چندین سال متوجه می شوند یک اثر از انبار ربوده شده است.
«تیم کارپنتر» یکی از ماموران اف. بی. آی. در بخش جرایم هنری می گوید: «گاهی اوقات زمانی که در حال بررسی لیست اموال هستند متوجه می شوند یکی از آثار ۱۰ یا ۱۵ سال پیش ربوده شده است... می توانید تصور کنید ردیابی یک جرم که ۱۵ سال پیش رخ داده است تا چه حد می تواند دشوار باشد.»
بررسی جامع لیست اموال یک موزه همچون موزه هنر متروپولیتن که صدها هزار اثر را نگهداری می کند یک پروژه زمان بر و پرهزینه است اما ضعف در ثبت اطلاعات می تواند روند تحقیقات درباره سرقت را مختل کند.
در یکی از پرونده های سرقت، یک موزه بزرگ بعد از ۱۵ تا ۲۰ سال بعد متوجه شده بود آثاری به سرقت رفته است. مسئولان از محل جدید این آثار باخبر بودند اما نمی توانستند آنها را پس بگیرند چونکه مدرکی وجود نداشت که نشان دهد این آثار به موزه تعلق دارند؛ آخرین لیست اموال دقیق این موزه به دهه ۲۰ میلادی تعلق داشت.
مزایای گزارش کردن یک سرقت مشخص است: مردم می توانند در شناسایی اثر مسروقه کمک کنند و فروختن این آثار نیز برای سارقان دشوارتر خواهند بود.
در سال ۲۰۱۱ بعد از آن که یک نقاشی منسوب به «رامبرانت» از نمایشگاهی در یک هتل واقع در لس آنجلس دزدیده شد مسئولان یک تصویر از این اثر هنری منتشر نمودند. چند روز بعد این نقاشی درحالی که در یک کلیسا رها شده بود کشف شد.
با این وجود در مواردی رسانه ای نکردن یک سرقت به نفع تحقیقات درباره اثر شده است. در سال ۲۰۱۳ زمانی که سارقان ۲۷ اثر را از یک موزه در رم ربودند پلیس درباره این سرقت صحبت نکرد و در نتیجه اغلب این آثار را کشف کرد.