نکات آموزشی برای عکاسی در نور کم

برای به دست آوردن بهترین نتایج در نور کم از مُدهای نوردهی تمام خودکار دوربین خود اجتناب کنید!

 

۲- از استفاده از فلاش توکار خودداری کنید

 

مُدهای نوردهی تمام خودکار ممکن است در نور کم فلاش توکار دوربین را نیز به کار گیرند. مشکل این است که فلاش توکار نور با کیفیتی ارائه نمی دهد.

 

اشتباه برداشت نکنید. همیشه شرایطی وجود خواهد داشت که در آن گرفتن عکس مهم تر از نگرانی در مورد ویژگی های زیبایی شناسی آن است. اگر شما در حال عکاسی از دوست یا عزیزی در تاریکی هستید، حتی اگر نور زشت باشد، باز هم بهتر است که از فلاش استفاده کرده و آن لحظه را ثبت کنید، تا این که اصلا آن را ثبت نکنید. اما اگر می خواهید عکس های زیبا ایجاد کنید، باید یاد بگیرید که از فلاش جدا از دوربین (اکسترنال) استفاده کنید یا از نور موجود بیشترین بهره ممکن را ببرید.

 

۳- از تثبیت کننده تصویر استفاده کنید

 

تثبیت کننده تصویر به شما اجازه می دهد تا با استفاده از سرعت شاترهای طولانی تر از آنچه که می توانید با یک لنز تثبیت نشده انتخاب کنید، عکس های شارپ تری بگیرید. خوب است که بدانید آیا عکس های شما در نور کم از لرزش دوربین رنج می برند یا نه.

 

دو نوع تثبیت کننده تصویر وجود دارد. کانن و نیکون آن را در داخل لنزهای خود می سازند. این بدین معنی است که این تکنولوژی تنها در صورتی کار می کند که شما لنز مناسب داشته باشید.

 

سازندگان دیگر، مانند Olympus و Panasonic، مکانیزم تثبیت کننده تصویر را در بدنه دوربین قرار می دهند. مزیت این سیستم این است که با هر لنزی کار می کند. اگر مطمئن نیستید تثبیت کننده تصویر چگونه با دوربین شما کار می کند، برای جزئیات بیشتر دفترچه راهنمای دوربین خود را چک کنید.

 

اکثر سیستم های تثبیت کننده تصویر یک مزیت چهار پله ای به شما می دهند. بیایید ببینیم این مسئله در عمل به چه معناست.

 

بگذارید بگوییم که شما از یک لنز کیت ۱۸-۵۵mm بر روی یک دوربین APS-C استفاده می کنید. در حالت ایده آل، بدون تثبیت کننده تصویر، شما به یک سرعت شاتر حدود ۱/۱۲۵ ثانیه برای دستیابی به یک تصویر شارپ با در دست گرفتن دوربین نیاز دارید (برخی از عکاسان ممکن است استدلال کنند که شما می توانید از یک سرعت شاتر آهسته تر استفاده کنید). یک سیستم تثبیت کننده تصویر که یک مزیت ۴ پله ای به شما می دهد، به این معنی است که می توانید سرعت شاتر را به ۱/۸ ثانیه کاهش دهید و باز هم یک تصویر شارپ به دست آورید. این در نور کم بسیار مفید است.

 

به عنوان مثال، من این عکس را در یک موزه با نور بسیار کم با یک لنز تثبیت نشده ۱۸-۵۵mm در ۱/۶۰ ثانیه، f/5.6، ایزو ۱۶۰۰ گرفتم. اگر لنز دارای تثبیت کننده تصویر بود، من می توانستم از ایزو ۱۰۰ و ۱/۱۰ ثانیه استفاده کنم، که یک تصویر بسیار واضح تر با نویز کمتر به من می داد.

۴- از ایزوی بالا نترسید

 

اکثر دوربین های دیجیتال مدرن در ایزوهای بالا عملکرد عالی به شما می دهند. کاملا امکان پذیر است که دوربین شما قادر به ارائه نتایج عالی در ایزو ۳۲۰۰، ۶۴۰۰، یا حتی بالاتر باشد. این مسئله را نمی فهمید تا وقتی که آن را امتحان کنید. این دلیل خوب دیگری برای برداشتن دوربین از روی حالت تمام خودکار است. اکنون می توانید تصمیم بگیرید از چه ایزویی استفاده کنید، به جای این که آن را به عهده دوربین بگذارید.

 

بهترین کار این است که دوربین خود را در تمام سطوح ایزوی بالای آن تست کنید تا سطح تحمل نویز خود را پیدا کنید. به عنوان مثال، ممکن است متوجه شوید که ایزو ۶۴۰۰ بالاترین تنظیماتی است که با استفاده از آن راحت هستید. هنگامی که این تصمیم را گرفتید، محدوده ایزویی که می توانید با آن کار کنید را برای دوربین خود می فهمید.

 

این عکس در ایزو ۶۴۰۰ گرفته شده است، بالاترین ایزویی که من با استفاده از آن بر روی دوربینم راحت هستم. من مجبور شدم از تنظیمات ایزوی بالا استفاده کنم چون عکس در فضای داخلی در نور کم گرفته شد.