پیشنهادهای فرهنگی به دولت سیزدهم

دولت هوشمند روی هنر سرمایه گذاری می نماید

به گزارش آتلیه دات کام حسین هاشم پور در یادداشتی با عنوان «هر هنرمند، یک چاه نفت» بر لزوم ارزش نهادن به هنرمندان تاکید کرده و برخی نتایج حاصل از این نگاه را برشمرده است. به باور وی هر هنرمند می تواند مانند چاه نفت و حتی بیشتر از چاه نفت برای ایران، ارزش افزوده آفرینی کند و دولت هوشمند دولتی است که دریابد برای شکوفایی و توسعه هنر هم باید در زیرساخت ها سرمایه گذاری اصولی انجام داد و از همه مهم تر با طرح مشوق های مختلف بخش خصوصی را مهیای حضور در بازار هنر کند تا آنان بتوانند در گستره بین المللی برای هنر ایران تبلیغ و بازاریابی کنند.

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از ایسنا، این روزنامه نگار و کارشناس فرهنگ و هنر در یادداشت خود آورده است:
«به یقین مقصودم از «هر هنرمند یک چاه نفت»، این نیست که به هر هنرمند یک چاه نفت دهند؛ سهم هنرمندان مانند همه مردم فقط بوی نفت می باشد، همه می دانند برای هنر و هنرمند کسی تره هم خرد نمی کند!
منظور تیترم این است که هر هنرمند می تواند مانند چاه نفت و حتی بیشتر از چاه نفت برای ایران، ارزش افزوده آفرینی کند، فقط باید زمینه دستیابی به چنین موقعیتی را فراهم آورد.
نهم مرداد، یادداشتی با تیتر «دولت جدید و ویرانه هنر» در یکی از رسانه ها منتشر کردم که با این جمله به اتمام رسید: «هنر نه تنها به کمیته امداد نیاز ندارد بلکه خودش چاه نفت می باشد.»
در این زمان برخی مخاطبان عزیز این نگاه مرا به چالش کشیدند، عمده نقدها بر دو گزاره استوار است:
یک: خیلی از دوستان مقایسه هنر و چاه نفت را غیرعقلانی ارزیابی کردند و معتقد بودند ارزش نفت صدها برابر هر هنری است!
حالا قصد دارم جمله خودم را تصحیح کنم "هنر حتی از منظر اقتصادی هم بسیار ارزشمندتر از چاه نفت است" ؛ کافی است درآمدزایی هنر در کشورهایی را ببینید که چاه نفت ندارند. نفت محصول رو به پایان است و از صدمه های سیاسی تاریخی که به کشورمان زده بگذریم از منظر زیست محیطی هم زیان های بسیار به جای می گذارد که دامان نسل های بعدی را هم آلوده خواهد نمود اما هنر، چشمه پاک آفرینش بی انتها است.
دو: عده ای که شمارشان اندک نیست، می گویند وظیفه ذاتی دولت سرویس دادن به هنرمند است و چرا باید برای استقلال هنر از بودجه دولت، راهکار داد؟ چاه های نفت در این مملکت به همه متعلق می باشد و همه همچون هنرمندان باید از این نعمت برخوردار شوند. اگر موج کره ای ۲۲ ساله و هنر ترکیه در ۲۰ سال گذشته را مثال می زنید که چگونه با توانمندسازی بخش خصوصی توانسته اند برای کشورشان ارزآوری کنند در ایران چنین شناخت و زیرساختی وجود ندارد، ازاین رو بر عهده دولت می باشد که از تولید فیلم تا خرید نقاشی و مجسمه را انجام دهد.
به گمانم این طیف دوستان آب در هاون می کوبند، مثلاً وقتی کل بودجه هنرهای تجسمی وزارت ارشاد برای همه چندین هزار هنرمند تجسمی سراسر کشور با دستمزد دو سه بازیکن فوتبال درجه دو خودمان برابر است، امید بستن به بودجه دولت و تحقق عدالت خویش را گول زدن نیست؟
سه: «هنرمند هم تراز چاه نفت می تواند تولید ثروت کند» یک گزاره توضیحی هم دارد: برای کشف چاه نفت، استخراج، نگاهداری و تعمیر آن باید هزینه های هنگفت متحمل شد، دولت هوشمند دولتی است که دریابد برای شکوفایی و توسعه هنر هم باید در زیرساخت ها سرمایه گذاری اصولی انجام داد و از همه مهم تر با طرح مشوق های مختلف بخش خصوصی را مهیای حضور در بازار هنر کند تا آنان بتوانند در گستره بین المللی برای هنر ایران تبلیغ و بازاریابی کنند و... نمی گویم اندازه چاه نفت، اما یک میلیونیوم چاه نفت برای هنر و هنرمند هزینه شود هنر ایران می تواند ظرفیت های والای خویش را عیان کند. برخی نظریه پرداز ها می گویند: حدود ۴۰۰ هزار گالری در جهان وجود دارد که از این تعداد ۱۲۰۰ گالری ۷۵ درصد کل درآمد هنر را از آن خود کرده اند. درآمد ناشی از هنرهای تجسمی ۶۴ میلیارد دلار است و ۳ درصد گالری های جهان، یعنی ۱۲۰۰ گالری ۵۰ میلیارد دلار از این درآمد نصیب شان می شود. همان گونه که حدس می زنید سهم ایران از این عدد، پشت ممیزها، حوالی ناچیز و اندک است!»
حسین هاشم پور