دل نوشته حبیب احمدزاده؛

برای رفیقم کیومرث

به گزارش آتلیه دات کام، حبیب احمدزاده در دل نوشته ای به بهانه نخستین سالگرد درگذشت کیومرث پوراحمد به ذکر خاطراتی از دوران نوجوانی اش در آبادان و ایجاد دیالوگ معروف فیلم اتوبوس شب پرداخت.

دریافت 3 MB
به گزارش آتلیه دات کام به نقل از مهر، حبیب احمدزاده رمان نویس، مستندساز و نویسنده به بهانه سالگرد درگذشت کیومرث پوراحمد کارگردان ایرانی که ۱۶ فروردین ۱۴۰۲ از دنیا رفت، دل نوشته ای منتشر نموده و در آن به ذکر خاطراتی از دوران نوجوانی اش در زمان جنگ تحمیلی و چگونگی راه یابی این خاطرات به فیلم «اتوبوس شب» پرداخته است.
در این دل نوشته می خوانید:
«امروز سالگرد رفتنت است رفیقم کیومرث.
می خواهم بجای آه و افسوس همیشگی که در جای خود هم درست است خاطره ای از روح هنرمندت را یادآوری کنم.
جمله ای در فیلمت، «اتوبوس شب» هست از زبان یک بچه بسیجی (مهردادصدیقیان) که دارد سی و نه اسیر دشمن را با تک اسلحه به عقب جبهه می برد به همراهی آن یک پیرمرد راننده عصبی مزاج (خسروشکیبایی) و این جملات عجیب و ماندگار فیلمت که حتی مطابق عکس بالا، بیلبورد بزرگ خیابان های تهران هم شد.
... جنگ که شد، بچه بودم، شانزده سالم بود، سه روز بعد بازهم شانزده سالم بود ولی دیگه بچه نبودم...
که در اصل داستان «سی و نه و یک اسیر» (از کتاب داستان های «شهر جنگی») که برمبنای آن فیلم را ساختی وجود نداشت.
موقع نگارش فیلمنامه و سفر به آبادان شبی اینطور برایت تعریفش کردم:
دقیقا روز پیش از ورود نیروهای بعثی به ذوالفقاری و بعد از سقوط خونین خرمشهر بود که توپخانه دشمن به شدت محله ما را در مرکز شهر آبادان بمباران کرد که بر اثر آن برخی از زنان و دختران همسایه در کوچه های بغل شهید و مجروح شدند، از مسجد محله به خانه آمدم با آن سن کم پانزده شانزده ساله، برای خداخافظی با مادر و پدرم و بقیه خانواده که با آخرین وانت یکی از همسایه ها درصدد بیرون رفتن ناگزیری از شهر بودند هنوز یادم هست که یک دستم در جیب شلوار سربازی گشادم بود و دیگری به اسلحه برنویی که شاید با سرنیزه از قدم درازتر می شد و حتما بر لبم لبخند بود شاید می خندیدم که از شر هر لحظه استرس به فکر زیر آتش ماندن این آخرین بازماندگان خانواده هم با رفتن این ها به منطقه امن بیرون از آتش و جنگ خلاص می شوم. دو خواهرم زودتر با زن عمویم رفته بودند و مادرم مانده بود و خاله و دختر عمویی که اصلا نمی خواستند شهر را حتی بعد از سقوط خرمشهر رها کرده و بروند ولی دیگر چاره ای نبود و من از این چاره ای نبود خوشحال، همگی با چند همسایه جامانده دیگر درحال سوار شدن به پیکاب آبی از قبل گل مالی شده بودند تا با این استتار ساده حداقل در راه توسط نیروهای پیاده دشمن دیده نشوند... مادرم پیش از سوار شدن به پشت وانت نگاهی به خانه مان کرده و سپس به من و گریه کرد. از نگاهش می دانستم که یعنی تو هم بیا!
قدمی عقب رفتم که یعنی من نمیایم و می مانم، پدرم در وانت را بست و گفت پسرت مَرده، می خواد بمونه.
مادرم دیگر هیچ نگفت و وانت رفت.
با لبخند به درون خانه رفتم، دیگر هیچ کس نمانده بود جز اثاثیه، چشمانم چرخی زد، ناگهان اسلحه از دستانم رها گردید و با دو زانو فرو افتادم و همین طور شروع کردم با صدای بلند به زار زدن و گریه کردن که تازه معنای تنهایی و بی کسی و رهاشدگی را در یک شهر محاصره شده می فهمیدم و شاید هم چون نمی فهمیدم چرا گریه می کردم آنقدر گریه کردم که فقط دیگر صدای هق هق ام در می آمد بی هیچ اشک و رطوبتی... و بعد ناگهان همه چیز به اتمام رسید... همانطور که ناگهانی آمد ناگهانی هم همه چیز رفت به دو چشمم دستی کشیده و خشکشان کردم، اسلحه ام را برداشتم و از خانه بیرون رفتم، برای همیشه، برای همه آن هشت سال جنگیدن و برنگشتن به آن حبیبی که جاگذاشته بودم.
این را که برایت تعریف کردم، شد همین جملاتی که خودت و از ذهنت نوشتی.
... جنگ که شد، بچه بودم، شانزده سالم بود، سه روز بعد بازهم شانزده سالم بود ولی دیگه بچه نبودم...
و بدتر برایت بگویم کیومرث جان که شاید همین جملات را متاسفانه هزاران بچه مانند من، امروزه در غزه هم به کلامی ولی عربی با خود در واقعیت نجوا می کنند.
درست مثل همان حبیب چهل سال پیش آن روز چون حبیبت هم هنوز برنگشته به آن بچگی به جامانده اش در خانه پدری.
همانطور که خودت هم برای همیشه برنمی گردی نزدمان. به هر حال کیومرث جان روحت شاد، ای همیشه رفیقم.»