روایت یعقوب انوش وقتی کاست های شجریان را از ماشینش دزدیدند!

به گزارش آتلیه دات کام، یک هنرمند موسیقی درباره ی محمدرضا شجریان می گوید: «از وقتی که استاد شجریان به رحمت خدا رفتند، دلم برایشان خیلی تنگ می شود؛ البته ایشان همیشه برای من زنده هستند و وقتی که به یادشان می افتم، موسیقی بیشتر در تمام وجودم گُر می گیرد و من را بی تاب می کند (با حالت تألم و گریه). وقتی که حرفشان به میان می آید، ناخودآگاه گریه ام می گیرد، چون با این شخصیت بی بدیل موسیقی ایران؛ رابطه خیلی نزدیکی داشتم و خیلی دوست بودیم.»

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از ایسنا، یعقوب انوش ـ نوازنده ویلن و آهنگساز ـ به مناسبت سالمرگ محمدرضا شجریان به بیان خاطرات و روایاتی از این هنرمند فقید پرداخته است که در ادامه می خوانید.
یعقوب انوش طی جملاتی درباره ی محمدرضا شجریان اظهار داشت: در کلاس های خوشنویسی استاد «غلامحسین امیرخانی» با دوست بزرگی همچون زنده یاد استاد «محمدرضا شجریان» آشنا شدم. دوشنبه های آخر هر ماه، که حدود ۴۰، ۵۰ نفر از اعضاء اصلی هم در آن حضور داشتند؛ انجمن خوشنویسان از اساتیدی که هر کدام سازی بلد بودند، دعوت می کردند و به همراه استاد شجریان، برنامه موسیقی اجرا می کردیم. در حقیقت، رهبری این برنامه موسیقی بر عهده بنده بود و استاد شجریان بسیاری از اخلاق و روحیات من خوشش می آمد. یک برنامه دوستی و رفاقت با ایشان بستیم و هر هفته در هر جایی که برنامه بود می اظهار داشت: «انوش، الان هر کجا هستی و هر کاری داری؛ بگذار کنار و پاشو بیا.» من هم می گفتم: «چشم، الان میام». گهگاهی هم می اظهار داشت: «من تنهام حوصله ام سررفته، بلندشو با سازت بیا». بعضی وقت ها کتی خانم، همسر استاد تماس می گرفت و می اظهار داشت: «رضا منتظرتونه». خیلی من را دوست داشت؛ من هم به ایشان علاقه خیلی زیادی داشتم.


این نوازنده پیشکسوت ویلن افزود: یک دفعه که از کنسرت ترکیه به ایران برگشته بودند به دیدن ایشان رفتیم؛ در آن زمان «همایون شجریان» ۱۵، ۱۶ سالش بود و مشغول یادگیری ساز ضرب بود، از آنجائیکه استاد یک ویلون آلتو برایش خریده بود که من آنرا ریگلاژ کردم، خیلی خوشحال شد و یک برنامه هم در آن زمان با هم اجرا کردیم.
او همین طور اظهار داشت: البته نوارهایی که داشتم روی کاست بود؛ در صندوق عقب ماشین گذاشته بودم. دمِ در منزل ماشین را پارک کرده بودم که یک دفعه دزد آمد و ۷، ۸ عدد از این نوارهایی که استاد شجریان ضبط کرده بودند و خودشان هم این کاست ها را نداشتند را از پشت ماشینم دزدیدند. کاش ماشین را می دزدیدند و این نوارها را نمی دزدیدند. الان متوجه می شوم که چقدر باارزش بودند و کار خاطره انگیز ما روی آنها ضبط شده بود. برخی از اجراها هم بصورت نوار ویدئویی توسط بچه هایم و دیگر دوستان، ضبط شده است که بعضی وقت ها آنها را برایم می فرستند و باردیگر آن خاطرات گرانقیمت و باارزش برایم زنده می شود و به آن دوران طلایی برمی گردم.
انوش با اشاره به نظر استاد شجریان در مورد آلبوم «آوای دوست» مجموعه کامل ردیف موسیقی اصیل ایرانی در هفت دستگاه با ساز ویلن اظهار داشت: هر استاد مطرحی در عرصه موسیقی که آلبوم «آوای دوست» را شنیده، از ضبط و اجرای آن راضی است. حتی استاد شجریان هم در زمانی که بیمار بودند؛ این قطعات را شنید و آنرا به خوبی پسندیدند و گفتند که به بچه های موسیقی سفارش می کنم که از آن بهره بگیرند، چون کار فوق العاده ای است و در عرصه موسیقی هم نظیرش را نداریم.


این خوشنویس در ادامه اظهار داشت: استاد شجریان خیلی بی نظیر بود و خاطرات فراوانی با همدیگر داشتیم. تا ساعت ۲، ۳ نصب شب، خانه ایشان بودم و نکات ظریفی برایشان تعریف می کردم که از ته دل می خندیدند، به ایشان می گفتم که دوست دارم شما همیشه خوشحال و خندان باشید.
این هنرمند موسیقی ایرانی اظهار داشت: در مقابل اساتیدی مثل استاد شجریان، ما هیچ چیزی نیستیم. در مقابل آقای شجریان، دل و جرأت می خواست کسی بنشیند و ساز بزند. وقتی که در محضرشان ساز می زدم، با تمام احساسم ساز ویلن را می نواختم و همزمان، ترسی هم در وجودم بود که نکند یک وقت، اشتباه کوچکی داشته باشم که خدا رو شکر، این اتفاق نیفتاد و همیشه، نزد این استاد بی بدیل آواز ایران سربلند بودم. آنقدر، درحضور ایشان اجرا کردم و در کنار یکدیگر راحت بودیم؛ که به مرور ترسم از بین رفت. در ادامه این دوستی، رابطه ما خیلی نزدیک شد و با همدیگر خیلی دوست شدیم و دیگر در هنگام نوازندگی در کنارشان، هیچ ترسی نداشتم و به آسانی اجرا می کردم.


انوش در آخر اظهار داشت: هیچ کسی نمی تواند مانند استاد شجریان بخواند، درست است که از میان ما رفته ولی آثارشان در بین ما وجود دارند و نفس می کشند. اسمش هست؛ استاد «محمدرضا شجریان» و همیشه هم در کنار ما حضور دارند. موسیقی یعنی همین، وقتی هنرمندی مثل ایشان از این دنیا می روند؛ وجودشان را آدم حس می کند، صدایشان برای همیشه در گوش ما هست، ماندگاری دارد؛ این دست افراد با صدای ماندگارشان دیگر کهنه نمی شوند. به هیچ شکل و وجهی هم نمی توان موسیقی را از بین برد؛ موسیقی تا ابد، جاودان و ماناست.