گزارش آتلیه دات كام از مراسم تشییع پیكر كارتونیست جوان

رضا کیانیان: فکر می کردم آروین اردشیر محصص دیگری شود

آتلیه دات کام: حال که قلم «آروین» برای همیشه از حرکت ایستاده است، هنرمندان و دوستان او گرد هم آمدند تا برای آخرین بار با او وداع و بدرقه اش کنند به خانه ابدی.

به گزارش خبرنگار ایسنا، مراسم خاکسپاری پیکر داود احمدی مونس (آروین) امروز سه شنبه ۱۴ اسفند از مقابل خانه هنرمندان ایران با حضور افرادی همچون سیف الله صمدیان، هادی حیدری، جواد علیزاده، اردشیر رستمی، حسن کریم زاده، سیداحمد محیط طباطبایی، رضا کیانیان و نادره رضایی انجام شد.

زمانه با آروین سر سازگاری نداشت

در آغاز این مراسم هادی حیدری (روزنامه نگار و کارتونیست مطبوعاتی) که اجرای برنامه را هم برعهده داشت، درباره ی خاصیت های هنری و شخصیتی آروین اظهار داشت: مثل این که زمانه با آروین سر سازگاری نداشت و شرایط کاری و زندگی اش را گرفتار تلاطم کرد. برایم دشوار است که آن جان شیفته اینک در چهل و یک سالگی جهان را ترک کرد. او سمبل نسلی است که برای رسیدن به آرزوهایشان جنگیدند و ماندند، اما طوفان تلاطم ها در طلایی ترین سن او را به انزوا کشاند.

نمی دانیم باید گریه نماییم یا بخندیم

بعد از او، جواد علیزاده (کاریکاتوریست و کارتونیست) نیز اظهار داشت: خیالم راحت است که پس از مرگ، جنازه ام روی زمین نمی ماند. اینجا مرا به یاد نخستین و آخرین دیدارم با آروین انداخت؛ سال ۷۵ که نخستین کارش را با پست برایم فرستاد. سوژه و سبک کاری اش خاص بود. در آخرین دیدار در بیمارستان او را دیدم که همه به صورتی می دانستیم دکترها قطع امید کردند اما امید داشتیم که دوام بیاورد.
او اضافه کرد: طنزپرداز باید مخاطبانش را به خنده بیاورد و وقتی یک طناز از دنیا می رود معین نیست باید خندید یا گریه کرد. آروین هنرمندی عاشق و آشفته بود. او با این وجود سختی زندگی اش، سوژه هایی جذاب را در کارش می آورد و از این جهت میراثی گران قدر به جا گذاشت. گرافیک خطوطش گیرا بود، سبک داشت و تحت تأثیر کسی نبود. آروین بی همتا بود؛ چونکه عاشق و شیفته کاریکاتور بود.
اردشیر رستمی (شاعر و طنزپرداز) نیز با آمدن روی صحنه، از حضار خواست برای خاطرات خوبی که آروین از خود بجای گذاشت، دست بزنند و در ادامه از آشنایی خود با آروین اظهار داشت: آروین با محبت ما زورش به این همه مشکلات نرسید اما هیچگاه تسلیم نشد و در روزگاری زندگی کرد که جاودانگی به دست آورد.

عمرِ کوتاه ولی تاثیرگذاری داشت

سیداحمد محیط طباطبایی که از دوستان نزدیک آروین بود، اظهار داشت: آروین احمدی مونس را دوستانش خوب می شناسند. او بهتر از هر رابطه فامیلی بود که با هم ارتباط داشتیم. هستند هنرمندانی که عمری کوتاه دارند اما تا ابد فرهنگ و هنر کشور مدیون آنهاست که آروین هم در این زمره بود. آروین بسیار موثر بود؛ چون همیشه مستقل و خوب بود و به این علت مورد نقد و انتقاد واقع می شد.
او اضافه کرد: کاریکاتوریست جامعه را همان قدر دقیق می بیند که برجستگی ها را. او یک کاریکاتوریست در مقام یک وجدان آگاه در روزگار ما بود. صحبت هایش انسان را به فکر و تامل وا می داشت و دوستی اش بر پایه دوستی و رفاقت بود، امری که با اهمیت ترین جزو زندگی را تشکیل می دهد. با وجود عمر کوتاهش، تاثیرگذاری، محبت او نسبت به دوستانش تا همیشه ماندگار است.

حسرت می خورم که برای بار آخر او را نبوسیدم


سیف الله صمدیان (عکاس) هم طی سخنانی اظهار داشت: یک حسرت خود خواسته ای اینروزها دارم؛ چونکه که خودم نخواستم روزهای آخر آروین به بیمارستان بروم و او را در آن شرایط ببینم؛ البته که تلفنی با او صحبت می کردم ولی دشوار است که امروز در این شرایط کنار من خوابیده است و من صحبت می کنم.
او اضافه کرد: اینروزها به یک جمع بندی هفتاد دهه ای از چیزهایی که دیده و شنیده ام، رسیدم. انسان از نخستین دم، دو امر تنهایی و مرگ را به ارث می برد. اینروزها تنهایی را دورتر، نزدیک تر و بی رحمانه تر هم حس می نماییم. فضای مجازی که ظاهراً قرار بود ما را کنار هم بیاورد، دورترمان کرده است. مرگ که قرار بود گوشه ای بایستد و زمانش که رسید سراغ ما بیاید و یا ما سراغ آن برویم، اینروزها وحشتناک تر و بی رحم تر شده است.
صمدیان اشاره کرد: امروز برای تشییع تک تک خود اینجاییم، برای تشییع انسان معاصر که بخاطر سر جای خود قرار نگرفتن همه چیز به این وضع گرفتار شده است. حسرت من این است که آروین را در ایام آخر ندیدم و نبوسیدم.




آرزو داشت در قطعه هنرمندان دفن شود


بعد از صمدیان، خاله داود احمدی مونس به نمایندگی از خانواده طی سخنانی اظهار داشت: آروین فرزند من بود نه این که خاله او باشم. از بچگی او را همراه خواهرم بزرگ کردم؛ چونکه آروین من پدر نداشت. او کارتونیست، نقاش و طراح بود ولی ساده زندگی کرد. او عاشق ایران و ایرانی بود. می توانستیم او را بفرستیم برود ولی نرفت. فقط آرزو داشت که روزی در قطعه هنرمندان دفن شود. من برای آروین گریه نمی کنم؛ برای آروینی که همه ایران او را می شناسند.
او اضافه کرد: آروین در قلب تک تک ما زنده است. خوشحالم که روزی من و خواهرم استعداد او را در نقاشی کشف کردیم. از ۱۷ سالگی بصورت رسمی کار گرافیک و کارتون را شروع کرد. او با کارهای خود تمام پیام هایی که می خواست از نظر سیاسی، اقتصادی و اجتماعی بیان کند می گفت و گاهی سبب دردسر برای خود می شد. بعضاً از او ناراحت می شدیم ولی فقط به ما لبخند می زد و می اظهار داشت: «این حرف دل من است. یک نفر می فهمد و یک نفر نمی فهمد». افتخار می کنم که خاله او بودم. آروین در تمام زندگی خود سخت کوشید. در تمام ۴۱ سال شاید شبی دو ساعت بیشتر نخوابید. در آخر در بیمارستان شریعتی پس از ۲۵ روز تلاش شبانه روزیِ دوستانش، ما را ترک کرد.

مرگ پیچیده نیست
رضا کیانیان (بازیگر) هم یکی دیگر از سخنران های این برنامه بود که اظهار داشت: آروین را از نزدیک نمی شناختم ولی کارهای او را پیگیری می کردم. از فقدان او شوکه شدم بخاطر همین امروز آمدم. هر روز به ما ثابت می شود که مرگ امر پیچیده ای نیست و ساده است. همه ما روزی می رویم. هر بار که یکی از ما می رود، چند روز عارف مسلک می شویم و پس از چند روز به حال عادی برمی گردیم و باردیگر خودمان می شویم.
او اضافه کرد: کاریکاتور اینطور است که به آن می خندیم، ولی به تلخی ها. من همیشه کاریکاتور را دوست داشتم و شاید اگر مسیر دیگری می رفتم کاریکاتوریست می شدم ولی دست تقدیر من را این جا آورد. وقتی کارهای او را می دیدم فکر می کردم یک اردشیر محصص دیگر به وجود می آید، ولی نیامد.

خدا ایران را از دروغ، خشکسالی و دشمن رها کند


آخرین سخنران این مراسم، اسدالله امرایی (مترجم) بود که اظهار داشت: آروین را از روزنامه «زن» می شناختم. ۱۷ سالش بود که وانمود کرد ۱۸ سال دارد تا بتواند قرارداد ببندد. زمانی، داریوش اول دعا کرد که اهورا مزدا ایران را از سه چیز مصون دارد؛ دشمن خشکسالی و دروغ. برای من عجیب است آنهائیکه راست می گویند عمر آنها از تمامی کوتاه تر است.
او اضافه کرد: هنرمندان این مملکت خیرخواهان این ملک هستند. امیدوار هستم آنهائیکه قانون می نویسند فراموش نکنند هنرمندان حتی پس از مرگشان به این ملک فکر می کنند.