به عنوان مثال،
عکاسی پرتره را در نظر بگیرید. لنز کیت پایه که آن را همراه
دوربین خود می خرید، معمولا لنز زوم ۱۸mm – ۵۵mm است. انتظار می رود که این لنز برای زوایای باز (واید) و نماهای معمولی خوب باشد. بله، این لنز برای عکس های فوری استاندارد روزانه خوب است. اما برای پرتره چطور؟ یک لنز زوم بلندتر، مانند ۸۵mm، ۱۰۵mm، و ۲۰۰mm انتخاب بسیار بهتری برای گرفتن پرتره های خیره کننده است. این لنزها عمق میدان کمی دارند، و فشرده سازی فوق العاده ای به پس زمینه می دهند، که پرتره های مسحورکننده و جذابی ایجاد می کند. در این لنزها هیچ گونه اعوجاجی مانند آنچه که هنگام استفاده از لنزهای وایدتر برای پرتره ایجاد می شود، وجود ندارد.
بسیاری از خانم هایی که من از آنها
عکاسی کرده ام دوست ندارند از آنها پرتره گرفته شود. آنها از عیب و نقص های مختلف چهره خود، زوایایی که دوست ندارند، و ویژگی هایی که از آنها خجالت می کشند، به خوبی آگاه اند. این طبیعی است و قطعا برای من نیز صادق است. من بدترین مدل پرتره هستم.
من برای به دست آوردن پرتره هایی که خانم ها دوست دارند، معمولا از هر دو طرف عکس می گیرم و چند عکس اولی که می گیرم را بر روی صفحه نمایش LCD
دوربین به آنها نشان می دهم. آنها سمتی را که ترجیح می دهند انتخاب می کنند، و ما چند عکس دیگر از آن زاویه می گیریم. معمولا بدترین افکار در ذهن آنها وجود دارد. زمانی که عکس های خود را می بینند، حتی در پشت
دوربین، متوجه می شوند آنقدر که فکر می کردند بد نیست و از یک سمت بهتر به نظر می رسند. آنها معمولا از آن زمان آرام تر می شوند.
به طور کلی، من برای اکثر خانم ها از کمی بالاتر از سطح چشم عکس می گیرم. این زاویه هر گونه خطوط گردن ناخواسته، و گونه های افتاده را پنهان کرده و صورت را کمی لاغرتر می کند تا پرتره جذاب تری به دست آید.
اگر من از یک سطح حتی بالاتر از معمول عکس بگیرم، از آنها می خواهم کمی رو به بالا به سمت من نگاه کنند، و این یک ژست و حالت با اعتماد به نفس نیز به آنها می دهد.
در مورد آقایان، معمولا کاملا برعکس است. اکثر پرتره های مردانه در عرض چند ثانیه گرفته می شوند. آنها معمولا کمتر خجالت می کشند و یک نگرش «بیا کار را تمام کنیم» دارند. من از آنها می خواهم همانطور که معمولا می ایستند، بایستند. اگر قوز کنند، از آنها می خواهم ستون فقرات خود را کمی صاف کنند، شانه های خود را به عقب بدهند و مستقیما به
دوربین نگاه کنند. گاهی اوقات از آنها می خواهم کمی به یک دیوار تکیه دهند. من معمولا از مردها در سطح چشم عکس می گیرم.
از طرف دیگر، در مورد کودکان بهترین حالت،
عکاسی از ارتفاع کمر است. این به این معنی است که من همیشه کمی پایین تر از آنها هستم – اغلب روی زمین می نشینم و کمی رو به بالا به آنها نگاه می کنم. در این صورت آنها خیلی کوچک به نظر نمی رسند، و از این که رو به بالا و نه رو به پایین به آنها نگاه می کنید، حس اعتماد به نفس زیادی به دست می آورند. کودکان اغلب رو به پایین به سمت چیزی که در دست نگه داشته اند یا با آن بازی می کنند، نگاه می کنند. با
عکاسی از یک زاویه پایین تر، من چهره آنها را نیز به طور واضح می بینم.
۳- از نوع نورپردازی مناسبی استفاده کنید
گاهی اوقات درک این که گسترده و کوتاه در نورپردازی به چه معنا هستند، می تواند گیج کننده باشد. برای این که آن را تا حد ممکن ساده کنیم، تصور کنید که صورت سوژه کمی به سمت دور از شما چرخیده باشد. این صورت اکنون دو طرف دارد که توسط بینی به دو نیم تقسیم شده اند. آن طرف صورت که به شما نزدیک تر است طرف گسترده است، چون نسبت به طرف دیگر قسمت بیشتری از آن را می بینید. طرف دیگر که از شما دورتر است، طرف کوتاه است.
در نورپردازی گسترده (broad lighting)، نور شما اول به طرف گسترده صورت (یا طرفی که به شما نزدیک تر است)، می تابد.
در نورپردازی کوتاه (short lighting)، نور شما اول به طرف کوتاه صورت (یا طرفی که از شما دورتر است) می تابد.
نورپردازی کوتاه به دلیل سایه های ایجاد شده بر روی صورت، باعث می شود که صورت لاغرتر به نظر برسد. این نور همچنین می تواند کنتراست (تضاد بین روشنایی و تاریکی) قوی ایجاد کند، هرچند شما می توانید با استفاده از یک رفلکتور قسمت های تاریک را نرم تر کنید.
نورپردازی گسترده به پهن تر دیده شدن صورت کمک می کند. از آنجا که این قسمت معمولا در مقایسه با قسمت های دیگر به خوبی روشن شده، معمولا کنتراست قوی تری بین تاریکی و روشنایی ایجاد می شود.
از این دو نوع نورپردازی به نفع مدل استفاده کنید تا نتایج زیبا تری به دست آورید.
۴- به درستی کراپ کنید
از آنجا که من همیشه عکس هایم را ویرایش می کنم، احساس می کنم که می توانم به جای این که همیشه سعی کنم همه چیز را در
دوربین درست به دست آورم، ترکیب بندی ام را در پس پردازش تغییر دهم. اشتباه برداشت نکنید، من تلاش می کنم ترکیب بندی هایم را درست به دست آورم، اما متوجه شده ام که همیشه می توانم آن را در پس پردازش بهبود بخشم. من سریع عکس می گیرم و همیشه نمی توانم خط افق را کاملا صاف به دست آورم، بنابراین آن را در پس پردازش تصحیح می کنم. این بدین معنی است که باید کمی وایدتر از نتیجه نهایی عکس بگیرم.
من هیچ مشکلی با کراپ کردن ندارم، تا وقتی که خیلی شدید نباشد و پیکسل های کافی برای ایجاد تصاویر چاپی خوب در عکس باقی بماند.
با این حال چند نکته در مورد کراپ کردن هست که باید رعایت کنید. برای به دست آوردن پرتره های زیبا و خواستنی، هیچ وقت عکس های خود را طوری کراپ یا ترکیب بندی نکنید که لبه ها و خط مماس ها بر روی مفاصل بدن مانند آرنج ها، زانوها، گردن، مچ، شانه ها و روی شکم قرار گیرند. در غیر این صورت تصویر شما عجیب و تا حدی حواس پرت کننده به نظر می رسد.
همیشه در میان مفاصل کراپ کنید، بنابراین قفسه سینه، بازوها، باسن، ران پا، ساق پا، و پیشانی قابل قبول هستند.
من از خانم های زیادی
عکاسی کرده ام که از بدن خود خیلی خجالت می کشیدند. به عنوان مثال، خانمی از بازوهایش خجالت می کشید، و با این حال یک تاپ بدون آستین پوشیده بود. در این موارد، من زوم می کنم و طول بازوها را کراپ می کنم، به طوری که تنها یک سوم بازو در عکس نشان داده شود.
شما همچنین می توانید برای تغییر موقعیت تصویر خود و در نتیجه قوی تر کردن ترکیب بندی نیز کراپ کنید. به نظر من قانون یک سوم یک ابزار ترکیب بندی بسیار قوی است و معمولا زیاد از آن استفاده می کنم. یک ترکیب بندی متقارن نیز قوی و موثر است.
نویسنده: لیلی ساویر (Lily Sawyer)