این بستگی به تصمیم شما دارد که می خواهید چقدر از پس زمینه را نمایش دهید تا مفهومی از آن محیط را به بیننده انتقال دهید، یا چقدر آن را مات کنید تا سوژه بیشتر در عکس جلوه کند.
در مثال های ما که با Canon EF 50mm f/1/4 USM گرفته شده اند، می توانید ببینید که چگونه دیافراگم بازتر (مثلا f/1.4) عمق میدان کم تری را می دهد، در نتیجه مقدار کمتری از صحنه در فوکوس است. در حالی که دیافراگم باریکتر (گشودگی کمتر – مثلا f/16) عمق میدان بیشتری را ثبت می کند، در نتیجه بیشتر صحنه واضح و شارپ است.
پس بهترین دیافراگم برای پرتره های هوای آزاد کدام است؟
برای عکس ما، با خانه های ساحلی در پس زمینه، حس کردیم که دیافراگم f/4 مناسب است، خانه ها به زیبایی در فوکوس هستند و در عین حال مدل کاملا از دست ها تا سر در فوکوس است.
در f/1.4 خانه ها بسیار مات شده اند که حتی قابل تشخیص نیستند، در حالی که f/8 و بالاتر آن ها بسیار واضح افتاده اند که حواس چشم را پرت خواهند کرد.
به خاطر داشته باشید که فاصله شما از سوژه و فاصله کانونی نیز روی عمق میدان تاثیر گذارند. برای یک عمق میدان خیلی کم عمق، به سوژه نزدیک تر شوید، از دیافراگم باز استفاده کنید و با فاصله کانونی طویلی چون ۲۰۰ میلیمتر
عکاسی کنید.
اگر عمق میدان را تا این حد کم کنید، ممکن است که بخش هایی از سوژه مثلا چشم ها را نیز مات ثبت کنید، پس باید در فوکوس کردن بیشتر دقت کنید. همینطور که می بینید، استفاده از بازترین اندازه دریچه دیافراگم برای داشتن کمترین عمق میدان بهترین گزینه نیست.