ارتباط چشمی در عکاسی

1- ارتباط چشمی مستقیم

زمانی که سوژه به طور مستقیم به لنز دوربین شما نگاه می کند، شما یک ارتباط بین شخصی که از او عکس گرفته می شود، و شخصی که عکس را می بیند، ایجاد می کنید. این رابطه توسط حالت چهره سوژه تعریف می شود – که می تواند اغوا کننده، عصبانی، یا حتی وحشت زده باشد.

به همین دلیل، این روش برای قرار دادن بیننده در موقعیت یک شخص دیگر (دیدن از دیدگاه او) فوق العاده است. به عنوان مثال، این عکس را در نظر بگیرید: این عکس بیننده را به تعجب می اندازد که این کودک دارد به چه چیزی فکر می کند. آیا ترسیده، یا فقط خسته است و به استراحت نیاز دارد؟ در هر صورت، ظاهر و ترکیب این عکس، احساس نیاز به گفتن جمله «نگران نباش!» را تداعی می کند.

تصویری از یک کودک نگران. عکس از huffingtonpost

با تماس چشمی مستقیم، بدیهی است که سوژه می دانسته دارند از او عکس می گیرند، و در نتیجه، معمولا نوعی «ژست» می گیرد (یا طبیعی یا رسمی).

خانمی که زیر باران ایستاده و مستقیما به دوربین نگاه می کند. عکس از Unsplash

یک تصویر کلوزآپ از مردی که مستقیما به دوربین نگاه می کند. عکس از Unsplash

2- ارتباط چشمی بین سوژه ها

برخلاف ارتباط چشمی مستقیم، داشتن دو سوژه مختلف که به یکدیگر نگاه می کنند نیز راهی برای به تصویر کشیدن رابطه بین آنهاست. در اینجا بیننده به یک ناظر تبدیل می شود، و دیگر در عکس «درگیر» نیست.

این کار معمولا برای نشان دادن یک رابطه عاشقانه انجام می شود (تقریبا هر عکسی از مراسم عروسی)، اما برای نشان دادن نفرت، خشم، یا ترس نیز می تواند مورد استفاده قرار گیرد. اگر می خواهید نوعی حس و حال (جو) را در یک صحنه ثبت کنید، این روش می تواند راه بسیار خوبی برای انجام این کار باشد.

لازم نیست این ارتباط بصری تنها بین دو نفر باشد. می تواند شامل هر چیزی باشد، از یک کودک که با سگ خود سرگرم است گرفته، تا کسی که متفکرانه در حال مرتب کردن یک دسته گل است.

عکس از Elena Shumilova.

عکس از Elena Shumilova.

3- بدون ارتباط چشمی

در آخر، به ایده یک شخص تنها که به جایی دور از دوربین نگاه می کند، می رسیم – هر سوژه بدیهی و آشکار دیگر. این روش بیننده را در «حالت مشاهده» قرار می دهد، و این احساس را به او می دهد که دارد به افکار و لحظات خصوصی شخصی که به تصویر کشیده شده، نگاه می کند. هر دو نمونه زیر در یک فضای متفکرانه و اندیشناک گرفته شده اند.

از آنجا که سوژه به جایی دور از دوربین نگاه می کند، یک عنصر ناشناخته را به عکس اضافه می کند. هیچ راهی برای فهمیدن این که دقیقا چه چیزی توجه این شخص را جلب کرده، وجود ندارد. این جنبه حل نشده – چیزی مرموز – می تواند نوعی کشش فریبنده در عکس ایجاد کند که به بیننده اجازه می دهد تا افکار و فرضیات خود را در مورد آن موقعیت و شخص به تصویر کشیده شده، پیش بینی کند.