سردرگمی مدیریتی و تئاتر كرونایی؛

هنرمندانی كه برای معاش ناگزیر از دستفروشی شده اند!

به گزارش آتلیه دات كام یك كارگردان تئاتر ضمن اشاره به مشكلات هنرمندان در بحران كرونا خاطرنشان كرد به جای تزریق ناامیدی باید برای برون رفت از این معضل كوشش كرد و پیشنهاد كرد هنرمندان در این شرایط شامل بیمه بیكاری شوند.

مسعود طیبی کارگردان، نویسنده و مدرس تئاتر در گفتگو با خبرنگار مهر درباره شرایط نامناسبی که این روزها تئاتر با آن دست به گریبان است، اظهار داشت: در وضعیت عادی و قبل از کرونا هنرمندان از وضعیت معیشتی متعادلی برخوردار نبودند اما به قول معروف «آب باریکه ای» بود که متاسفانه با این اپیدمی، هم اکنون علاوه بر وضعیت ناپایدار و نامشخص بیمه هنرمندان، وضعیت درآمد آنها از کسب وکار اصلی شان یعنی تئاتر تقریباً به صفر رسیده و ناگزیر به مشاغل دیگری نظیر دستفروشی، ترشی فروختن، مسافرکشی، باربری و… روی آورده اند تا شاید با وجود حداقل درآمد و حداقل ایمنی، فقط مخارج روزمره خودرا تامین کنند که البته در این شرایط اقتصادی همین مشاغل نیز تامین کننده مخارج نیست.
وی افزود: امیدوارم مدیران ارشد فرهنگ و هنر کشور برای معیشت هنرمندان تئاتر چاره ای بیندیشند. مثلاً می توان هنرمندان را شامل حال بیمه بیکاری کرد یا حداقل دستمزد را بعنوان کارکنان غیررسمی وزارت ارشاد برایشان در نظر گرفت و برای تامین منابع آن با مراکزی که درآمد بیشتری دارند، برنامه ریزی و هم اندیشی کرد. مدیران می توانند چارچوبی در نظر بگیرند تا هنرمندانی که بطور معقول به چرخه کسب وکار تئاتر وارد شده اند و میزان یا سالهای معینی فعالیت در زمینه تخصص خود در تئاتر داشته اند، شامل حال این حداقل دستمزد باشند. تعریف این چارچوب ها نیازمند همفکری مدیران ارشد و تصمیم سازان با اهالی تئاتر است.
طیبی اضافه کرد: با امید به آینده، آرزو می کنم مدیران ارشد تئاتر برای ساختار درآمدی هنرمندان در دوران پساکرونا و با اتکا به تجربه تلخ این دوران برنامه ریزی و تعریفی درست و جامعی ایجاد کنند چونکه اگر ما در این دوران همه گیری با معضل تعطیلی و درآمد صفر مواجهیم بعد از اختتام این تراژدی تلخ مشکل جدیدی در عرصه تئاتر بروز می کند؛ رقابت های ناسالم و همین طور کیفیت بیش از پیش پایین آثار نمایشی، چونکه محدودیت سالن های موجود در سطح کشور رقابت نابرابر و تنشی مضاعف به گروه ها برای امکان حضور در صحنه نمایش وارد میکند.
طیبی با اشاره به لطمه هایی که تعطیلات مقطعی به تئاتر وارد می کند، بیان کرد: همه مکان های پرتردد و فضاهایی که تجمع انسانی در آنها انجام می شود، دشمنان خطرناک ما برای انتقال ویروس ناشناخته کووید ۱۹ محسوب می شوند اما به جرات می توانم بگویم با وجود دستورالعمل ها و پروتکل های بهداشتی در رابطه با تماشاخانه های دولتی و خصوصی در صورت نظارت سختگیرانه برای رعایت حداکثری این پروتکل ها، سالن های تئاتر مکان امن تری از سفرها، مهمانی های خانوادگی، رستوران ها، کافی شاپ ها و سایر کارهای اجتماعی گروهی هستند.
این کارگردان تئاتر اضافه کرد: چون طبق پروتکل های مربوطه در سالن تئاتر، به سبب بسته بودن صندلی های ردیف جلو، فاصله اجتماعی مجاز میان مخاطبان و بازیگران از یک سو و نیز به سبب امکان استفاده یک در بین از صندلی ها، فاصله مجاز اجتماعی میان خود مخاطبان نیز از طرف دیگر رعایت می شود. علاوه بر این، مخاطبان تئاتر رو در روی هم نیز قرار ندارند. همچنین، الزام و نظارت قطعی مدیران سالن ها بر استفاده مخاطبان از ماسک در طول زمان نمایش نیز از خطر مبتلاشدن کاهش می دهد. درباره پلاتوها نیز باید مدیران تئاتر نظارت بیشتری بر تمهیدات بهداشتی این مکان ها اعمال کنند همچون تقویت تهویه پلاتوها و نیز آموزش فرهنگ تمرین هنرمندان حتی با بهره گیری از ماسک که می تواند، امنیت بیشتری را برای هنرمندان و مخاطبان بوجود آورد.
وی تصریح کرد: هم اکنون فروش بلیت بوسیله گیشه و به صورت کاغذی ممنوعست که البته امیدوارم مقدمه ای باشد برای کمک به حفظ محیط زیست و حرکت به سمت حذف بلیت کاغذی برای همیشه و ترویج فرهنگ خرید اینترنتی که البته در این رابطه نیز باید سایت های فروش بلیت از بسترهای مناسب و کاربری راحت تری برخوردار باشند لذا، هر طور محاسبه کنید، سالن های تئاتر نمی تواند بیشتر از رستوران ها، کافی شاپ ها، مسافرت ها، مهمانی های خانوادگی و سایر کارهای اجتماعی گروهی خطرناک باشد.
کارگردان نمایش «فقط چهل روزه بودم» اشاره کرد: اگر در یک نسبت منطقی بررسی نماییم میزان افرادی که در تئاتر و سینما به این بیماری مبتلا شده اند بسیار کمتر از سایر مشاغل دولتی و آزاد و سایر کارهای خانوادگی و اجتماعی گروهی است ولی سوال این است آیا ادارات، کارخانه ها و بانک ها خطرناک نیستند که تعطیل نمی شوند؟ آیا اهالی تئاتر نیاز به گردش مالی و کسب درآمد جهت زندگی ندارند؟
طیبی در آخر صحبت هایش متذکر شد: از نظر من کوشش برای کشف راه های ممکن، بهتر است از غر زدن و تزریق ناامیدی بیشتر به بدنه کسب وکار تئاتری مان و همین طور بدنه جامعه. در طول تاریخ حتی بیماری نظیر طاعون هم نتوانسته روند اندیشه ورزی و تولید فکر را متوقف نماید بدین سبب در دنیای امروز که دانش و قدرت بشر پیشرفت قابل توجهی کرده است، بجای دست روی دست گذاشتن باید دست به دست هم دهیم و راه های تازه ای را برای زنده نگه داشتن تئاتر که شغل و کسب وکار ماست، بیندیشیم.