پاویون ایران در اکسپو دبی چه بود و چه شد؟

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از ایسنا، نمایشگاه اکسپو که بعد از المپیک و جام جهانی فوتبال، از بزرگ ترین رویدادهای جهان شناخته می شود، قرار بود سال ۲۰۲۰ در دبی برگزار شود، اما کرونا آنرا یک سال به تعویق انداخت. آغاز این رویداد اول اکتبر ۲۰۲۱ بود که تا ۳۱ مارس ۲۰۲۲ برابر با نهم فروردین ۱۴۰۱ ادامه خواهد داشت.
شعار سال جاری اکسپو، «پیوند ذهن ها، خلق آینده» است. ایران هم با روایتی از شهرزاد قصه گو و با شعار «ایران؛ تمدن کهن و استوار: تنوع اقوام و میزبان ملت ها» در پاویونی به وسعت ۲۰۱۴ متر که حدود ۱۴ میلیون درهم امارات و معادل سه میلیون و هشتصد هزار دلار برای آن خرج کرده، حاضر شده است.
با این وجود، بعضی از بازدیدکنندگان اکسپو، کارشناسان و حتی متولیان با طرح برخی انتقادها از پاویون ایران، مسائلی چون همخوان نبودن با شعار اکسپو را مطرح کرده اند.
به همین جهت تصمیم گرفتیم با نشید نبیان ـ یکی از طراحان پاویون ایران ـ گفت وگویی داشته باشیم و صحبت های وی را درباره نحوه طراحی پاویون ایران بشنویم.
نشید نبیان در ابتدا درباره پیشینه ی طراحی پروژه پاویون ایران به ایسنا توضیح می دهد: در این دوره، برای احراز هویت مشاوران در جهت بررسی صلاحیت آنها برای حضور در اکسپو، یک اعلان عمومی داشتند. در این اعلان عمومی عنوان شده بود مشاورینی که دارای گواهینامه ی صلاحیت خدمات مشاور هستند و مشاورینی که دارای جوایز ملی و بین المللی هستند، می توانند برای احراز صلاحیت اقدام نمایند. به همین جهت، مجموعه ای از فرم های مختلف در اختیار مشاوران قرار گرفته بود که می بایست برای ثبت پروژه هایی که قبلا کار کرده بودیم، جوایزی که به دست آورده بودیم، و تحویل معرفی نامه از کارفرماهای پروژه های پیشین درباره پروژه های انجام شده توسط ما، از این فرم ها استفاده می کردیم.
او ادامه می دهد: همچنین، خواهان مستندی متنی بودند که در آن اعلام نماییم در صورت احراز صلاحیت برای طراحی پاویون، از چه دریچه و با چه فلسفه ی طراحی به پروژه ورود خواهیم کرد. بعد از ارائه ی این مدارک، تعدادی مشاور را انتخاب و احراز صلاحیت کردند و بین آنها یک مسابقه طراحی برگزار شد که این مسابقه، هم درباره کالبد و بنای پاویون ایران در اکسپو بود و هم درباره کیوریتوری یا طراحی و کارگردانی روایتی که قرار بود در پاویون ایران به جامعه جهانی عرضه شود.
این معمار تصریح می کند: داوران این مسابقه پاکت های پیشنهادی سه گروه را طرح های شایسته اعلام نمودند که ما طرح دوم اعلام شده بودیم. در مرحله ی بعدی، از گروه ما و گروه اول خواسته شد که بیشتر به بخش محتوایی بپردازیم و بودجه ی پروژه را هم برآورد نماییم. ستاد اکسپو که در شرکت نمایشگاه ها برای تصمیم گیری های پاویون ایران تشکیل شده بود، روی نتیجه پیشنهادات تدقیق شده در این مرحله نظر داد و به صلاحدید خود تصمیم گرفت طرح کالبدی ما اجرا شود.

معماران پاویون کنترلی روی محتوای غرفه ها نداشتند
نشید نبیان درباره کنترل معماران پاویون ها در محتوای هر بخش از پروژه بیان می کند: در فرایند ای توسعه طرح پیشنهاد شده به مستندات اجرایی پروژه و بعد از انعقاد قرارداد ارائه ی خدمات فنی ـ مهندسی بنای پاویون ایران، متوجه شدیم که ساختاری که در آن پاویون ها طراحی و اجرا می شوند، بگونه ای است که مشاور طرح یا معمار کنترلی روی محتوای ارائه شده ندارد. علتش هم این است که شرکت نمایشگاه ها موظف می باشند محتوای تولیدشده توسط نهادهای مختلف مدیریتی ـ حکومتی را در پاویون ایران به نمایش بگذارند.
او ادامه می دهد: درواقع قرار بود بهره برداری بخش های مختلف پاویون بین نهادهای مختلف دولتی مانند سازمان گردشگری، وزارت فرهنگ، بخش های اقتصادی، توسعه تجارت، اتاق های بازرگانی و... تقسیم شود و این نهادها محتوای خویش را در بخش های مختلف پیاده کنند. به همین جهت هر کدام از وزارت خانه ها برداشت شان این بود که چون یکی از وزارت خانه های دولت جمهوری اسلامی ایران هستند، باید دستاوردهای خویش را به پاویون جمهوری اسلامی ایران بیاورند.
نشید نبیان تصریح می کند: حتی استان ها هم در بهره برداری از پاویون احساس حق می کردند و اصرار داشتند که «سهم ما از پاویون ایران چیست؟ ما از استانهای این مملکت هستیم و این هم پاویون مملکت ما است پس باید حضور داشته باشیم.» بنابراین، به نظر من درک درستی از ماهیت محتوایی که باید در پاویون ایران عرضه شود وجود نداشت.
او توضیح می دهد: حقیقت امر این است که ما محتوا را به تفکیک این که در هر کدام از اسکرین ها چه محتوای دیجیتالی باید پخش شود و به تفکیک این که در هر کدام از فضاها کدام وجه متمایزکننده ایران (نه کدام ارگان یا نهاد) بعنوان یک عرصه فرهنگی ـ جغرافیایی باید عرضه شود، به کارفرما عرضه کردیم. اما، به واسطه وظیفه ای که برعهده کارفرما بود که می بایست پاسخگوی تمامی نهادها باشد، محتوای ما را کنار گذاشتند و تنها کالبد بیرونی طرح را اجرا کردند.
نشید نبیان تصریح می کند: درواقع مشاور از طراحی داخلی، تولید محتوا و سناریوی محتوایی کلی پروژه کنار گذاشته شد. البته من ایراد این مساله را از طرف نظام کارفرمایی نمی بینم، بلکه فکر می کنم این یک ایراد ساختاری در نحوه ی تعریف چنین پروژه هایی و نحوه ی ارتباطات بین سازمانی ارگان های متولی محتوی است. یعنی هر فرد دیگری هم کارفرما بود و قرار بود به کلیه نهادهای دولتی یک مملکت ۸۰ میلیونی جواب دهد و همه اینها را راضی نگه دارد، مدیریت محتوا باز هم از کنترل همه خارج بود.
او اضافه می کند: پاویون ایران، پلتفرمی برای پوشش تمام دستاوردهای نهادهای حکومتی نیست. بلکه، بستری است برای شرکت یک ملت در یک المپیک فرهنگی. بنابراین، باید با یک بهره برداری منسجم و با یک مدیریت هنری یا کارگردانی محتوایی و یک روایت مشخص، بر روی وجوه متمایز کننده یک ملت و فرهنگ و تمدن آن ملت تمرکز کند. بعنوان معمار کالبد پیشنهادم این است که در دوره های بعدی، طراحی محتوا و متعاقبا طراحی داخلی پاویون را در اختیار معمار قرار دهند.
این معمار با اشاره به اینکه محتوای پاویون ایران تعریف کلی ندارد و هر کدام از نهادها آنجا را با سلیقه خودشان پر کرده اند، می گوید: «با این که در شرح خدماتمان نبود، ولی زمانی که می فهمیدیم سالنی به نهادی برای بهره برداری معرفی شده، خودمان را به بهره بردار معرفی کرده و اعلام می کردیم که حاضریم به صورت مجانی به آنها کمک نماییم. به این صورت که باید به ما اطلاع می دادند که قصد نمایش چه چیزی را دارند که نیازهای آنها را در طراحی کلی پروژه لحاظ نماییم. ولی در نهایت تنها یکی از بهره برداران از ما کمک جدی گرفت.»

معماران چه محتوایی را طراحی نموده بودند؟
او محتوایی که از سوی طراح پاویون طراحی و پیشنهاد شده بود را به شرح ذیل توضیح می دهد: تم اعلامی اکسپو از سوی متولی سال ۲۰۲۰، «پیوند اذهان و خلق آینده» بود. زمان آغاز طراحی پروژه، همزمان بود با شروع ریاست جمهوری آقای ترامپ که دستور خروج امریکا از برجام را امضا کرده بود. نتیجه ی آن دستور، مجموعه تحریم های شدیدی بود که برای ایران درحال روی دادن بود که حتی بر عملکردهای غیرسیاسی ایرانی ها هم اثر گذاشت. مثلاً فرض کنید که بعنوان معمار، پروژه های راه اندازی شده خویش را برای مسابقات مختلف بین المللی ارائه می نماییم. یکی از نخستین سوال هایی که در فرم های چنین مسابقاتی می بایست به آن جواب بدهیم، ارائه ی مختصات جغرافیایی محل راه اندازی پروژه است. چنین فرم هایی طبیعتا لیستی دارند که از راه آن کشور محل راه اندازی پروژه را انتخاب می نماییم. در اوج تحریم ها زمانی که در چنین لیستی به دنبال نام ایران می گشتیم، پیدا نمی کردیم. این فهرست به صورت اتوماتیک دارای اسامی کلیه کشورها است و نبود نام ایران در آن می تواند نشان دهنده حذف عمدی آن باشد.
ایران را نمی توان حذف کرد
او توضیح می دهد: فکر کردیم که در چنین شرایطی آنچه که پاویون ایران باید نشان دهد، این است که این ملت و این عرصه جغرافیایی ـ تمدنی، از نقشه جغرافیای جهانی قابل حذف کردن نیست. پس از مدتی به این فکر کردیم کشوری که از آن ابراز وجود می نماییم، چه مشخصاتی دارد که آنرا شاخص می کند؟ وجوه تمایز آن چیست؟ چون اکسپو عملا یک المپیک فرهنگی است. ازاین رو وقتی ملت ها و کشورها در آن شرکت می کنند، باید روی وجوه تمایز خود بعنوان عرصه های تمدنی و فرهنگی مانور بدهند.
این هنرمند تصریح می کند: هفت وجه تمایز چه در گذشته و چه در وضعیت و شرایط موجود خود که شاخصه های تمدن و عرصه تمدنی ما هستند را در جلسات طوفان فکری که بینارشته ای اتفاق می افتاد و از تخصص های مختلف چون مردم شناسی، جامعه شناسی، طراحی داخلی، طراحی صنعتی، معماری، مشاوره ی هنری و تکنولوژیک در آنها حضور داشتند، مشخص کردیم.

چه شاخصه هایی برای طراحی داخلی پاویون ایران مهم بود؟
این هنرمند توضیح می دهد: از گذشته تا حال، جغرافیای چهار فصل ایران از شاخصه های مهم ما است. در باب جغرافیا، با وجود این که ایران نسبت به بسیاری از کشورها وسعت چندانی ندارد، ولی کشورهای کمی داریم که این مشخصه را داشته باشند. یعنی بامداد می توانید در دامنه ی البرز اسکی کنید و شب در خلیج فارس شنا کنید. همچنین، هنر ایران هم شاخصه ی مهمی است که ما از بین کلیه حوزه های هنری سبک مینیاتور در نقاشی را انتخاب کردیم؛ چون که مینیاتور نوع خاصی از روایتگری دارد که کاملا از الگوها و روش های دیگر روایت گری متفاوت می باشد.
او ادامه می دهد: شما در مینیاتور نقطه ی مرکزی و دارای اولویت بصری، آنگونه که در سنت پرسپکتیو غربی شاهد آن هستیم، ندارید؛ یعنی وقتی قصه ای در مینیاتور نقش می بندد، این قصه یک روایت و سوژه مرکزی ندارد. روایتی که در مینیاتور به مخاطب داده می شود، روایتی است که از خرد روایت های موازی تشکیل می شود؛ یعنی هر بخشی را که فریم کنید، بخشی از قصه است. تقدم و تاخر و اولویت بندی ندارد. در حالیکه در الگوی غربی یا سنت پرسپکتیو، در روایت به تصویر کشیده شده، یک نقطه ی عطف وجود دارد. زمانی که به یک تصویرگری یا نگارگری دارای پرسپکتیو نگاه می کنید، اثر دارای یک مبحث اصلی است.
این معمار می گوید: ولی در مینیاتور این گونه نیست و ما روایت های موازی داریم. این مورد برای مان جالب بود، چونکه فکر کردیم ارائه ی روایت های موازی از ایران معاصر چاره ای برای برون رفت ایران از بحران و خصومت جهانی است و جامعه ی جهانی باید بفهمد که ایران تنها یک روایت ندارد، بلکه هزاران وجه دارد و اگر مقرر است غیرمتعصبانه با آن برخورد شود، باید در کلیتش شناخته شود.
نشید نبیان ادامه می دهد: در واقع جامعه ی جهانی باید بداند که ایران دارای فرهنگی شاخص، تمایزات اجتماعی، سبک زندگی و اقشار مختلف است. به همین خاطر، این برداشت ما از پتانسیل های سنت مینیاتور در طراحی کالبد پاویون خیلی تأثیرگذار بود.
او با اشاره به اینکه سالن اول پاویون ایران در طرح محتوایی پیشنهادی مختص ارائه ی اطلاعات و خوش آمدگویی به میهمانان و مراجعان، و سالن دوم آن مختص هنر مینیاتور معاصر بود، می گوید: علت انتخاب هنر، به این مورد برمی گردد که یکی از وجوه درحال کسب موفقیت ایرانی ها در عرصه های جهانی هنر معاصر ایران است؛ به صورتی که آثار هنرمندان ایرانی در حراجی های بزرگ با قیمت بالا چکش می خورد و این یعنی جامعه جهانی، هنر معاصر ایران را با آغوش باز پذیرفته است. ازاین رو هنر یکی از وجوه تمایز و به اصطلاح شاخصه ی رقابتی ایران امروز است البته این سالن در نهایت به گردشگری اختصاص داده شد.
نشید نبیان درباره ی محتوای پیشنهادی سالن سوم پاویون ایران در اکسپو توضیح می دهد: «سالن شماره ی سه را به رسم الخط پارسی و معاصرسازی آن توسط هنرمندان ایران امروز اختصاص داده بودیم. چون خط ابزار روایت گری است و اگر می خواهیم خصومت ها نسبت به کشورمان کم شود باید با تمدن های دیگر وارد گفتگو و روایت پردازی شویم. البته این سالن در نهایت به فرش اختصاص داده شد.»

تماشاخانه و ایده ای که نصف کاره ماند
این هنرمند درباره سالن شماره ی چهار می گوید: این سالن را به گردشگری اختصاص داده بودیم؛ چونکه در صورت سرمایه گذاری درست روی این حوزه، حوزه ای است که می تواند باعث گردش و توسعه‌ی اقتصاد شود.
نشید نبیان توضیح می دهد: سالن چهارم همان سالنی است که به آن تماشاخانه می گفتیم. این تماشاخانه شامل ۱۶ چشمی بود که پیشنهاد کرده بودیم از درون آنها ویدیوی زنده ۱۶ مقصد توریستی ایران دیده شود؛ یعنی زمانی که مخاطب چشم خویش را روی این پرتال قرار می داد، گویی به صورت دیجیتال به آن نقطه از ایران پرت می شد. ولی بنا بر دلایلی مانند مسائل امنیتی و امکان هک شدن ویدئوهای پخش زنده و احتمال نمایش تصاویری که در شأن ایران نیست، پیشنهاد پخش ویدئوهای زنده را رد کردند. با این وجود، پیشنهاد دادیم که تصاویری به مدت یک شبانه روز ضبط و سپس پخش شود ولی این امر هم محقق نشد. هم اکنون مجموعه ای از محتواهای ویدیویی که از قبل در آرشیوهای مختلف وجود داشت و به وجه های مختلف فرهنگی ایران می پردازند درحال نمایش در این سالن است.

سالنی که به زعفران اختصاص داده شد
او توضیح می دهد: سالن شماره ی پنج را به زعفران اختصاص داده بودیم. در ایران محصولاتی مانند زعفران، خاویار، فرش و... داریم که به لحاظ استراتژیک به اسم ما مهر خورده است. البته که چین و هند تلاش می کنند این بازار را از ما بگیرند ولی حتی در این حالت هم به فرش تولید چین، فرش ایرانی (persian carpet) می گویند.
نشید نبیان ادامه می دهد: اگر می خواهیم این بازارها را برای آیندگان حفظ نماییم، باید نام این محصولات را به اسم ایران حفظ نماییم. به همین خاطر تصمیم گرفتیم یکی از سالن ها به زعفران اختصاص داده شود و به مبحث زعفران از دریچه نظام های معاصر در توسعه‌ی اقتصاد خرد نگاه نماییم.
این معمار تصریح می کند: امروز در ایران استارت آپ هایی مانند استارت آپ «کشمون» را داریم که مستقیما مشتری را به تولیدکننده وصل می کنند. به این صورت که بازار جهانی عوض خرید یک محصول ایرانی از شرکتهای بزرگ تجاری ـ اقتصادی، مستقیما با تولیدکننده در ارتباط خواهد بود و آن تولیدکننده را بعنوان یک انسان خواهد شناخت. این امر باعث می شود بازار تولیدکننده های ایرانی در رقابت جهانی حفظ شود. به همین جهت مشخصا استارت آپ «کشمون» را برای این کار معرفی کردیم؛ چونکه یکی از موفق ترین ها در این حوزه است. ولی در نهایت این محتوا به صورت کلی نادیده گرفته شد و سالن را در اختیار متولی ای قرار دادند که با محوریت صنعت معدن درحال بهره برداری از این سالن است.
عرقیجات و ایران هزار قوم
نشید نبیان می گوید که سالن شماره شش را به عرقیجات سنتی اختصاص داده بودند و ادامه می دهد: فضایی را در نظر گرفته بودیم که مخاطبین در آن تجربه ی چاشتی داشته باشند. سنت عرقیجات و ادویه جات طبیعی ما با عنایت به منحصر به فرد بودن آن، یکی از مشخصاتی است که می توانیم با آن در بازار جهانی مانور دهیم.
او توضیح می دهد: برای سالن شماره ی شش، یک محتوای تصویری با پرتره هایی از چهره های ایرانی پیشنهاد کردیم که در شش صفحه ی دیجیتال مدام تغییر می کردند؛ چونکه معتقد هستیم که جامعه جهانی باید بداند که ایران کشور هزار قوم است و هزار و یک چهره دارد. وقتی می گوییم ایرانی منظور ما می تواند لر، کرد، ترک و... باشد. درواقع قرار بود در آن فضا با چهره ها و مزه های مختلف ایرانی رو به رو شد. البته این سالن را هم در نهایت به سه گروه اقتصادی دادند که قرار بود برایش محتوا بیاورند.
تعامل چاشتی بازدیدکنندگان اکسپو با مشتریان رستوران های ایرانی
نشید نبیان درباره سالن شماره هفت توضیح می دهد: سالن هفت رستوران است که آنرا هم هوا با بیرون در نظر گرفتیم. به این علت که دیده شدن تجربه های چاشتی از بیرون، سبب جذب بیشتر رهگذران می شود. پیشنهاد ما برای این غرفه نصب یک دیجیتال اسکرین بزرگ بود که هر روز یکی از فضاهای تجربه ی چاشتی در ایران را نمایش دهد و ارتباط مستقیمی بین کسانی که مثلاً در رستورانی سنتی در اصفهان نشسته و افرادی که در پاویون ایران غذا می خورند اتفاق بیفتد. هم اکنون رستوران همچنان رو باز است، اما از آن دیجیتال اسکرین به منظور دیگری استفاده می شود.

سالن هشت: موسیقی نواحی اجرا و تعزیه های مدرن حذف
این هنرمند درباره سالن شماره هشت می گوید: سالن شماره ی هشت یک استیج یا تاتر هم هوا با بیرون است که آنرا به صورت رو باز در نظر گرفته بودیم و الان هم به همان گونه است ولی پیشنهاد ما برای محتوای آن تلفیقی از هنرهای دراماتیکی بود که دارای وجه سنتی و معاصر سازی شده هستند. درواقع تلفیقی از موسیقی نواحی و تعزیه های مدرن.
او ادامه می دهد: سنت تعزیه یک مشخصه بسیار ایرانی و نوعی از روایت گری مذهبی است که به شدت ایرانیزه شده است. در نظر داشتیم از کارگردان های مختلف دعوت شود تا در فرم تعزیه قصه های ملل را به یک تعزیه خوانی تبدیل کنند. حالا موسیقی نواحی را داریم ولی پیشنهادی که برای ایرانیزه کردن قصه های ملل داشتیم نادیده گرفته شد.
تنها سالنی که بر مبنای محتوای معمار کالبد پیش رفت
او می گوید که سالن شماره ۹ که به معاونت علمی فناوری ریاست جمهوری سپرده شده، تنها سالنی است که به پیشنهاد آنها عمل کرده اند. در نتیجه ی جلسات مختلفی که بین آنها برگزار شده، یک پروجکشن (تلویزیون پیشتابی) سه بر ۲۷۰ درجه نصب شده است که مجموعه ویدیوهایی را با مبحث تاثیر تکنولوژی در روزمرگی ایرانیان در وضعیت معاصر به نمایش می گذارند.
نشید نبیان بیان می کند: همواره برای جامعه جهانی این سوال مطرح است که آیا قشر مولد تحصیل کرده ی شهری ایرانی مانند آنها زندگی می کنند؟ که در پاسخ باید گفت بله و همانقدری به تکنولوژی دسترسی دارند که آنها دارند و حتی در مواردی بیشتر. چونکه ۴۰ سال بسته بودن اقتصاد ایران و بالای ۳۰ سال تحریم بودن، سبب شده که شرکتهای تکنولوژیک و استارتاپ ها برای هر اپلیکیشن خارجی یک جایگزین وطنی طراحی نمایند. بعنوان نمونه اگر در همه ی دنیا از آمازون برای خرید آنلاین استفاده می نمایند، در ایران دیجی کالا را داریم و یا اگر در آنجا اوبر دارند اینجا اسنپ داریم. محتوای این سالن از این جهت برای من جذاب است که تلاش در بزرگ نمایی های غیرواقعی و متوهمانه ندارد. یک روایت بصری جذاب و صادقانه و غیر شعاری است از آنچه در ایران می گذرد.

فضای تجاری پاویون ایران چه شد؟
او پاسخ می دهد: هر پاویون ملی می تواند حدود ۱۰ درصد از متراژ خویش را مطابق قانون اکسپو به فعالیتهای تجاری اختصاص دهد که ما هم به همین گونه عمل کردیم. برای این سالن تم فرش را در نظر گرفته بودیم. دو اسکرین بزرگ در آنجا قرار داده بودیم که قرار بود یکی از آنها مستندی را از فرایند تولید فرش در ایران پخش کند و دیگری از راه دوربینی که در یکی از بازارهای فرش ایران نصب شده هر روز ارتباطی مستقیم با پاویون ایران در اکسپو داشته باشد. ولی هم اکنون دیجیتال اسکرین ها چنین محتوایی ندارند. طراحی داخلی این سالن هم از راه مجموعه ی ما انجام نشده است.
چرا کالبد آنگونه طراحی شده است؟
نبیان درباره طراحی پاویون ایران بیان می کند: پاویون ایران در اکسپو تنها پاویونی است که به صورت یک بنای تکینه طراحی نشده، بلکه به صورت یک همسایگی از پاکت های فضایی مختلف با فضاهای میانی باز طراحی شده است. پاویون ایران به دلیل فضای پرفورمنس و اجرای زنده ای که دارد می تواند چون یک قلب تپنده در آن مجموعه ی رهگذران را هنگام عبور به سمت خود جذب نماید.
او ادامه می دهد: این امر تأثیری بود که از تم اکسپو گرفته بودیم و قصد داشتیم به دنیا نشان دهیم که ایران کشوری است با آغوش باز، پذیرای فرهنگ های مختلف و این که حاضر به گفت و گو با فرهنگ ها و عرصه های تمدنی مختلف است.
این معمار تصریح می کند: همانگونه که در مینیاتور روایت های موازی بدون تقدم و تاخر به مخاطب عرضه می شوند، در پاویون ایران هم از آنجاییکه کالبد یک بنای تکینه نیست، ۱۰ تا باکس داریم که هر کدام می بایست وجهی از ایران معاصر را پوشش بدهند و سپس به صورت موازی در فریم های مختلف در یک مجموعه عرضه شوند. بنابراین، زمانی که وارد پاویون ایران می شوید، بر اساس این که انتخاب می کنید با چه تقدم و تاخری از این باکس ها دیدن کنید، روایت شخصی سازی شده ای مبتنی بر تصمیمات خود از ایران دریافت می کنید. این امر نشان دهنده هزار و یک روایتی بودن ایران است و علت این که اسم پاویون را هم هزار و یک شب گذاشتیم، متود روایت گری بود که برای پاویون ایران در نظر گرفته بودیم.

گله های طراح و یک خبر خوب
در پایان نبیان اضافه می کند: شکی نیست که ایران کشوری درحال توسعه و معاصر سازی است و راه درازی تا وضعیت مطلوب وجود دارد. اما، برخی بازخوردها درباره پاویون چنان مغرضانه و متعصبانه بود که صادقانه نمی دانم چگونه می بایست به آنها جواب داد. من هم معتقدم که وضعیت تولی گری محتوا می توانست بهتر باشد و می دانم در هر دوره، تجربه های کسب شده در دوره های قبلی می تواند در استراتژی های کلان تعریف و به سرانجام رسیدن چنین پروژه های ملی ای راهگشا باشد. در عین حال، نباید فراموش کرد که در چه شرایطی و با چه سختی هایی این پروژه به سرانجام رسیده است. از نظام کارفرمایی مشخصا سه نفر هستند که به شخصه ممنون ایشان هستم. آقای دکتر زمانی مدیرعامل شرکت سهامی نمایشگاه های بین المللی تهران، آقای مهندس میرظفرجویان معاون محترم فنی و مهندسی و مسئول کمیته فنی و معماری در اکسپو و آقای مهندس حبیبی، عضو هیأت مدیره شرکت سهامی نمایشگاه های بین المللی تهران، سه عزیزی بودند که حدالامکان تلاش در همکاری با مشاور برای پیشبرد طرح داشتند. باوجود تمام کاستی ها که صمیمانه امیدوارم در دوره های بعدی برطرف شوند و حتما معماران بعدی پاویون های ایران پروژه های بهتری خواهند داشت، بد نیست که به دستاوردهای پاویون ایران در این دوره از اکسپو هم اشاره نماییم. پاویون ایران در اکسپوی ۲۰۲۰ دبی روز پنج شنبه ششم آبان ماه ۱۴۰۰ توسط بخش سفر در خبرگزاری بین المللی سی ان ان بعنوان یکی از ۱۵ پاویون «دیدنی و جذاب» Spectacular و تاثیرگذار، عجیب و به یادماندنی، و خارق العاده Impressive، Outlandish and Unusual در این دوره از اکسپو جهانی انتخاب گردید. فهرست پاویون های منتخب به ترتیب انتخاب به این شرح است: پاویون امارات متحده ی عربی (میزبان اکسپوی ۲۰۲۰ )، پاویون جمهوری اسلامی ایران، پاویون انگلستان، پاویون استرالیا، پاویون پاکستان، پاویون روسیه، پاویون ژاپن، پاویون سوییس، پاویون اسپانیا، پاویون کویت، پاویون آلمان، پاویون استان بادن ووتمبرگ (تنها پاویون استانی حاضر در اکسپو که یکی از استانهای جنوب غربی در کشور آلمان است)، پاویون مصر، پاویون عربستان سعودی، و پلازای الوصل (این بنا یکی از مستحدثات زیرساختی سایت اکسپو بوده و جزو پاویون های ملی نیست).
او تصریح می کند: فهرست حاضر و احراز مقام دوم توسط پاویون ایران در این فهرست، موضوعات بسیاری را به ذهن متبادر می کند. برای نمونه بر اساس اعلام رسمی کشور عربستان، بنای پاویون ملی این کشور با هزینه ای معادل ۰۰۰، ۰۰۰، ۵۰۰ درهم (پانصد میلیون درهم) ساخته شده است. ولی هزینه راه اندازی بنای کالبد پاویون جمهوری اسلامی ایران، تازه به انضمام بخشی از پلت فرم های محتوایی (نمایشگرهای دیجیتال نصب شده در فضاهای خارجی و داخلی) کمتر از ۰۰۰، ۰۰۰، ۱۴ درهم (چهارده میلیون درهم) است. به نظر می آید نیازی به تبیین بیشتر صورت مسئله نیست! ای کاش عزیزان منتقد، در کنار بر شمردن کاستی ها به دست آوردهای پروژه هم اشاره کنند.

منبع: آتلیه دات كام

پاویون ایران در اکسپو دبی چه بود و چه شد؟

آتلیه در شبکه های اجتماعی