به بهانه اكران فیلم مستند فریم های فلسطینی بررسی شد

دروغ هایی از فلسطین که پشت لنز عکاسان پنهان شد

به گزارش آتلیه دات کام، کارگردان فیلم مستند «فریم های فلسطینی» اظهار داشت: ما در این فیلم مستند فریم هایی از 50سال گذشته فلسطین را نشان دادیم که توسط عکاسان اسرائیلی و اروپایی گرفته شده است و نشان دهنده تسلط یهودی ها در آن زمان به مبحث رسانه و استفاده از آن به نفع خودشان است.

به گزارش آتلیه دات کام به نقل از ایسنا، فیلم مستند «فریم های فلسطینی»، بهترین فیلم بخش غزه هجدهمین جشنواره سینما حقیقت است که عصر چهارشنبه، ۱۲ دی ماه در کافه فلسطین به نمایش درآمد و سپس نشست بررسی آن با عنوان «چشم های فلسطینی؛ روایتی از نور و خون و نگاتیو» و با موضوع عکس و عکاسی در فلسطین، با حضور سعید فرجی و وهب رامزی ـ عکاس جنگ ـ اجرا شد.
در این جلسه گفته شد: تصاویری که در ساخت این مستند استفاده شده مربوط به یک ‌بایگانی از سال ۱۹۸۲ است؛ زمانی که جنبش فتح از اردن به جنوب لبنان می رود و به یک موسسه فرهنگی مربوط به صهیونیست ها حمله می کند و این ‌بایگانی را به دست می آورد.
همین طور درباره ی قصه درخت های زیتون و پرتقال فلسطینی ها که در آغاز فیلم نشان داده می شود، این توضیح داده شد که «یکی از دلیلهای آتش زدن درخت های زیتون و پرتقال از طرف اسرائیل ها ضربه زدن به اقتصاد مردم فلسطین است اما آنها یک هدف دیگر را هم دنبال می کنند و آن هم از بین بردن هویت مردم این سرزمین است؛ برای اینکه عمر درخت های زیتون و پرتقال فلسطینی ها از اسرائیل بیشتر است و آنها اهتمام کردند این هویت را از بین ببرند.»
سعید فرجی، کارگردان فیلم مستند «فریم های فلسطینی» درباره ی موضوع این فیلم، اظهار داشت: این فیلم روایت مردم فلسطین از لنز دوربین چند عکاس است. ابتدا روایت زندگی چند عکاس اسراییلی و اروپایی را نشان می دهیم که تلاش دارند با تصاویر خود تبلیغ فلسطین را برای یهودیان داشته باشند و آنها را به سوی این سرزمین سوق دهند. سپس روایت چند عکاس از جنگ اسرائیل مقابل فلسطینی ها را داریم و در بخش پایانی به یک عکاس فلسطینی می پردازیم که با سوژه های خود معروف می شود و عکاسان زیادی را در فلسطین پرورش می دهد که امروز روایت گر جنگ در این سرزمین هستند.
او افزود: هریک از سوژه های ما در این فیلم، ظرفیت ساخت یک سریال را دارد و می توان از زندگی هرکدام یک فیلم داستانی بلند ساخت.
فرجی در ادامه از انگیزه خود برای ساخت این فیلم گفت و اضافه کرد: ما متولدین دهه ۶۰ بچه جنگ به شمار می آییم. من هیچ گاه بمباران های جنگ را فراموش نمی کنم. ما در فضای جنگ بزرگ شدیم اما من در راه عکاسی با آقای طالب زاده و بسیاری از بزرگان آشنا شدم و از آنها چیزهای زیادی یاد گرفتم. نادر طالب زاده به ما یاد داد حتی اگر می خواهم مشکلات کشور خودم را بیان کنم به بیرون از کشور خودم سفر کنم و از بیرون مشکلات داخلی را ببینم.
این کارگردان اظهار داشت: عکاسی جنگ فرصت عجیبی برای من بود و من برای اولین بار در جنگ ۳۳روزه نخستین تجربه برون مرزی خودرا ثبت کردم. در همان زمان برخی معتقد بودند این هم یک تجربه کاری است و تمام می شود اما من از آن تاریخ به بعد با جنگ گره خوردم و جنگ در زندگی مسلمانان برای من مهم شد و اهتمام کردم راوی جنگ در زندگی مسلمانان شوم.
فرجی با اعلان اینکه اگر ما راوی قصه های مسلمانان نباشیم دیگران جور دیگری آنرا تعریف خواهند کرد، اظهار داشت: واقعا ثبت داستانهای جنگ حتی اگر منجر به از دست دادن جان آدم هم شود، می ارزد. در همین عکاسی، انسان های زیادی را دیدیم که دوست داشتند قصه زندگی شان را بگویند و من اهتمام کردم گوشی برای آنها باشم تا آلامی بر دردشان شود.
او افزود: از یک تاریخ به بعد یک قسمتی از کار من ثبت تصاویری از زندگی مسلمانان بدون جنگ بود، در حقیقت اهتمام داشتم نشان دهم که زندگی بدون جنگ چه شکلی است. به همین خاطر عکاسی جنگ را از یک زمانی متوقف کردم و اهتمام داشتم چیزی را نشان دهم که خارج از فضای جنگ است تا مردم دنیا بفهمند بعد از جنگ، زندگی جنگ زده ها چگونه سپری می شود. بعنوان مثال شما در عکاسی مردم فلسطین در غیر از زمان جنگ می توانید نشان دهید آنها چگونه برای دفاع کردن از هویت و وطن خود زندگی می کنند.
این عکاس جنگ بیان کرد: پس از ۲۳ سال کار کردن تازه متوجه شدم که چگونه باید کار کنم و اگر همه عمرم را برای شنیدن قصه آنهایی که رسانه ندارند، بگذارم، کار بزرگی نکرده ام. ما در فیلم «فریم های فلسطینی» به عکسهایی پرداختیم که مربوط به ۵۰ سال پیش است، در حقیقت نشان دادیم چقدر این عکس ها اهمیت دارد، الان هم به نظرم عکسهایی که ما از فلسطین می گیریم شاید در کوران جنگ دیده نشود اما اساسا ۵۰ سال دیگر اهمیت آنها مشخص می شود.
فرجی با اشاره به داستان عکاسی اش از اردوگاه فلسطینی ها در لبنان اظهار داشت: من از این اردوگاه سال ۹۲ عکاسی کردم اما برخی معتقد بودند چون قبلا از آنجا عکسی شده است دیگر سوژه خوبی نیست، در صورتیکه معتقدم فریم هر عکاسی با دیگری متفاوت می باشد برای اینکه زندگی مردم اردوگاه هر روز متفاوت می باشد. تجربه به من نشان داده که باید برخی چیزها را خود انسان تجربه کند برای اینکه ممکنست موفقیت متفاوتی برای او اتفاق بیافتد.
او افزود: من با یک دکتر فلسطینی که پاسپورت آمریکایی هم داشت آشنا شدم که پس از آن که اعتماد او را جلب کردم این دکتر مرا به پزشکی که دوستش بود معرفی نمود. آن پزشک در داخل خانه خود یک موزه از فلسطین درست کرده بود که هیچکس از آن خبر نداشت اما همین فرد بواسطه اعتماد یک فرد دیگر به من اجازه داد از این گنجینه عکس بگیرم.
این کارگردان اظهار داشت: ما در داخل کشورمان هم سوژه هایی داریم همچون سیستان و بلوچستان که کسی به آنها نپرداخته است. تجربه نشان داده است عکاسی که خارج از یک منطقه زندگی می کند می تواند عکس بهتری از آنجا بگیرد برای اینکه آن شهر ممکنست برای افراد داخل آن عادی شده باشد اما برای فردی که از بیرون به آن نگاه می کند حتما ایده ها و سوژه های خوبی دارد. بدین سبب سفارش می کنم برای دیدن دنیای متفاوت سفر کنید.



در بخش دیگری از این جلسه وهب رامزی ـ عکاس حرفه ای جنگ ـ از خاطرات خود در جنگ های مختلف گفت و اظهار داشت: یک گالری با موضوع فلسطین به نام «کلیدهایی که عمرش از اسرائیل بیشتر است» به راه انداختیم که عکسهایی از اردوگاه فلسطین ها در لبنان را نشان میدهد.
او افزود: لحظه ای که یک عکاس تصمیم می گیرد عکاسی کند یک گنجینه پنهان را در قاب لنز خود ذخیره می کند. در حقیقت عکاسان، یک روای ساکت هستند که به بیرون از خودشان کمک می کنند تا معنای بسیاری از موضوعات را انسان ها بفهمند.
این عکاس جنگ سفارش کرد: ما نباید گرفتار وضعیتی بشویم که فلسطینی ها را از خودشان جدا نماییم. یعنی نباید فقط در زمان جنگ به سوی فلسطینی ها رفت و از در خاک و خون بودن آنها عکس گرفت، بلکه باید در زمانی که آنها جنگ نمی کنند هم عکاسی نماییم تا ببینیم چگونه درحال مقاومت برای حفظ وطن خود هستند. در حقیقت باید مقاومت را در کنار روزمرگی فلسطینی ها نشان دهیم برای اینکه در نهایت خود فلسطینی ها سرنوشت خودشان را رقم خواهند زد.
رامزی با ذکر خاطره ای از جنگ بیان کرد: در یکی از روزهای عکاسی در فلسطین با یک دوربین زنیت قدیم در لابه لای آوار روبه رو شدم، دوربینی که دیدم باید دورانداخته می شد اما پرس وجو کردم ببینم با این دوربین چه عکسهایی گرفته شده است، متوجه شدم یک دوربین خانوادگی بوده که ۲۰۰ فریم عکس روزمره از یک خانواده فلسطینی ثبت کرده است و من به همه آن عکس ها دسترسی پید ا کردم، عکسهایی که می تواند سندی از زندگی یک خانواده در فلسطین باشد.
در آخر این جلسه پوستر فیلم به امضا دست اندرکاران این فیلم و برخی عکاسان جنگ رسید.





منبع: atolieh.com