اگر شما یک عکاس تازه کار هستید و دارید درباره دیافراگم یاد می گیرید، ممکن است گیج کننده به نظر برسد، اما شارپ ترین دیافراگم به لنز بستگی دارد.
شارپ ترین دیافراگم لنز شما، که به عنوان نقطه مطلوب (sweet spot) شناخته می شود، در فاصله دو یا سه f/stop از بازترین دیافراگم قرار دارد.
بنابراین، شارپ ترین دیافراگم بر روی لنز ۱۶-۳۵mm f/4 من بین f/8 و f/11 قرار دارد. یک لنز سریعتر، مانند ۱۴-۲۴mm f/2.8 دارای یک نقطه مطلوب بین f/5.6 و f/8 است.
از آنجا که بازترین دیافراگم اکثر لنزهای حرفه ای f/2.8 یا f/4 است، اغلب می شنوید که بهترین دیافراگم f/8 یا f/11 است. اگرچه اینها اغلب شارپ ترین دیافراگم ها هستند، اما با این حال من توصیه می کنم که از فرمول ۲-۳ stop برای محاسبه نقطه مطلوب لنزتان استفاده کرده و سپس آن را در عمل، با مقایسه چند عکس از یک ترکیب بندی واحد آزمایش کنید.
عنوان این مقاله «بهترین دیافراگم برای
عکاسی منظره» است، و نه «شارپ ترین دیافراگم برای
عکاسی منظره». همانطور که اشاره کردم، یک دیافراگم صحیح وجود ندارد؛ بهترین دیافراگم برای هر صحنه خاص متفاوت است.
دیافراگم های باز (ضرایب اف – f/stop کوچک تر) معمولا برای مات کردن پس زمینه یک تصویر استفاده می شوند. به عنوان مثال، قرار دادن یک گل نزدیک به لنز و استفاده از یک دیافراگم باز مانند f/2.8، به شارپ و فوکوس شدن گل می انجامد، در حالیکه پس زمینه نرم و مات می شود.
از یک دیافراگم باز برای مات کردن پس زمینه استفاده شده است.
یک نمونه معمول دیگر از وقت هایی که دیافراگم باز ایده آل می باشد، در طول
عکاسی شبانه است. در شب نور طبیعی زیادی وجود ندارد، بنابراین ممکن است لازم باشد که ایزو را افزایش دهید، و از یک سرعت شاتر آهسته تر و یک دیافراگم باز استفاده کنید.
در نظر داشته باشید این که یک تصویر چقدر مات (یا فوکوس شده) شود، به این که شما در تصویر بر روی کجا فوکوس می کنید (پیش زمینه، میانه، پس زمینه)، این که المان پیش زمینه چقدر به
دوربین شما نزدیک است و این که لنز شما چیست (واید یا زوم) بستگی دارد.
چه موقع از دیافراگم های باریک استفاده کنیم
یک دیافراگم باریک (ضرایب اف – f/stop بزرک تر) ، علیرغم این که باعث می شود بخش بیشتری از تصویر در فوکوس قرار گیرد، اما می تواند به تصاویری با وضوح کمتر از حد مورد نظر منجر شود.
اغلب زمانی از دیافراگم های باز استفاده می شود که فاصله زیادی بین پیش زمینه و پس زمینه وجود دارد، و شما می خواهید تصویر تا آنجا که ممکن است شارپ بوده و در فوکوس قرار داشته باشد.
از یک دیافراگم باریک برای حفظ وضوح جلو به عقب تصویر استفاده شده است.
اگرچه با دیافراگمی مانند f/22 کل تصویر در فوکوس قرار دارد، اما به اندازه استفاده از یک دیافراگم باز شارپ نیست. انباشت فوکوس یک تکنیک محبوب برای غلبه بر این مشکل است.
یک سناریوی دیگر که در آن استفاده از یک دیافراگم باریک مفید است، زمانی است که خورشید تا حدودی پشت ابرها پنهان شده است. استفاده از یک دیافراگم بین f/16 و f/22 به ثبت اشعه های شارپ و زیبای خورشید منجر خواهد شد.
بهترین دیافراگم برای عکاسی منظره چیست؟
همانطور که ممکن است تا کنون متوجه شده باشید، بهترین دیافراگم برای
عکاسی منظره به تصویری که می گیرید و لنزی که استفاده می کنید، بستگی دارد.
یک دیافراگم باز مانند f/2.8 باعث می شود بخش کمتری از تصویر در فوکوس قرار گیرد، اما بخش هایی که در فوکوس هستند، شارپ تر از زمانی خواهند بود که از یک دیافراگم باریک مانند f/22 استفاده کنید.
از طرف دیگر، یک دیافراگم باریک مانند f/22 کل صحنه را در فوکوس نگه می دارد، اما به اندازه شارپ ترین بخش های ثبت شده با یک دیافراگم باز، شارپ نخواهد بود.
و باز هم، قاعده کلی این است: شارپ ترین دیافراگم (که در آن بزرگترین بخش تصویر در فوکوس قرار می گیرد اما هنوز هم شارپ است) در فاصله بین دو و سه استاپ از حداکثر دیافراگم می باشد، یعنی محبوب ترین دیافراگم برای
عکاسی منظره استاندارد بین f/8 و f/11 است.
نویسنده: کریستین هویبرگ (Christian Hoiberg)